ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ;

Νέα σενάρια εξόδου από το ευρώ

Μετά το δημοσίευμα των Financial Times την Δευτέρα το οποίο προέβλεπε έξοδο της ΕΛλάδας από την ευρωζώνη, νέα προκλητικά σενάρια αποχώρησης της χώρας μας από το κοινό νόμισμα περιλαμβάνονται σε έκθεση της Deutsche Bank σχετική με την επικείμενη συνεδρίαση της ΕΚΤ για τα επιτόκια του ευρώ.

Ο Μαρκ Γουόλ εκ εκ των γερμανών αναλυτών που υπογράφουν την έκθεση εκτιμά ότι στη φετινή συνέντευξη τύπου της ΕΚΤ οι αγορές αναμένουν με προσοχή τι θα πει ο κ. Ζαντ Κλντ Τρισέ για την Ελλάδα. Και θεωρεί μάλιστα ότι ο κ. Τρισέ "θα ερωτηθεί κατά πόσον και υπό ποιες προϋποθέσεις η Ελλάδα μπορεί να τεθεί υπό πίεση ώστε να επιλέξει οικειοθελώς το δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη.

Η έκθεση αναφέρει ότι η δημοσιονομική κατάσταση στην Ελλάδα, αποτελεί τον τρέχοντα «πονοκέφαλο» της Επιτροπής αλλά και της ΕΚΤ, και οι λύσεις δεν αποκλείεται να συμπεριλαμβάνουν πιθανή έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.

Η εκτίμηση αυτή συνάδει με έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Δεκέμβριος του 2009) που αναζητεί φόρμουλα για την έξοδο μιας χώρας από τη ζώνη του ευρώ, καθώς προς το παρόν δεν υπάρχει καμία νομοθετική πόρτα εξόδου από την ζώνη του ευρώ.

Το χθεσινό δημοσίευμα των Financial Times

Ως μία "χρονίως ασωτεύωσα" χώρα που παράτησε κάθε έννοια δημοσιονομικής πειθαρχίας και που εντός σε 2-3 ετών αναμένεται να βγει εκτός ευρωζώνης περιγράφεται η Ελλάδα στο άρθρο των Financial Times που φέρει την υπογραφή του Ντέσμοντ Λάχμαν.

Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:

Έχοντας περάσει όλη μου την καριέρα μελετώντας τις αναπτυσσόμενες οικονομίες τόσο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και στη Γουόλ Στριτ, (...) έχω παρατηρήσει τα μάλλον προβλέψιμα στάδια από τα οποία διέρχονται χώρες με φθίνουσα νομισματική κατάσταση.

Η εμπειρία μου αυτή με πληροφορεί ότι όπως περίπου και η Αργεντινή πριν από μία δεκαετία, η Ελλάδα πλησιάζει τα τελευταία στάδια της σημερινής νομισματικής της κατάστασης. Η Ελλάδα συγκεντρώνει έχει κάθε προοπτική ώστε μέσα σε δύο ή τρία χρόνια η συμμετοχή της στο Ευρώ να λήξει με ένα κρότο

Το πρώτο στάδιο στο δρόμο προς μια νομισματική κρίση συμβαίνει όταν μία χώρα, κινητοποιούμενη από την επιθυμία να εισαγάγει πειθαρχία από το εξωτερικό, υιοθετεί ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών το οποίο όμως προφανέστατα δεν ταιριάζει στην οικονομία της. Η -διαρκώς χρεωμένη- Αργεντινή έκανε το ίδιο το 1991, όταν έδεσε την ισοτιμία του πέσο με το δολάριο με τη φρούδα ελπίδα να θέσει τέρμα στην τάση της για υπερπληθωρισμό.

Η Ελλάδα, χρονίως ασωτεύουσα οικονομικώς, αφού απέτυχε το 1999 να ικανοποιήσει τα κριτήρια ενσωμάτωσης στο ευρώ, κατάφερε τελικά την ένταξή της τον Ιανουάριο του 2001 καταφεύγοντας σε δημιουργική λογιστική των δημοσιονομικών της. Προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω από την Αργεντινή, η Ελλάδα εγκατέλειψε το νόμισμά της για χάρη του ευρώ. Μπήκε έτσι σε ένα κλαμπ που η ίδια του η σλυσταση δεν προβλέπει επιλογή εξόδου για κάποια από τις χώρες - μέλη του.

Το επόμενο βήμα στο δρόμο προς την καταστροφή έρχεται όταν μία χώρα ακολουθεί στο εσωτερικό της πολιτικές ασύμβατες με τις προβλέψεις του νέου της νομισματικού περιβάλλοντος. Τα τελευταία χρόνια η Αθήνα παράτησε κάθε έννοια δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η συμμετοχή στο ευρώ υποτίθεται ότι υποχρεώνει μία χώρα να ακολουθεί πιστά τα κριτήρια του Μάαστριχτ στη συγκράτηση του ελλείμματος κάτω από το 3% ως ποσοστό του ΑΕΠ και την αναλογία δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ στο 60%. Το έλλειμμα της Ελλάδας έφτασε όμως στο 12,7 % ενώ το χρέος εκτιμάται ότι θα πλησιάσει το 120% το 2010.

Το διογκούμενο έλλειμμα συνοδευόμενο από τα «εισαγόμενα» χαμηλά επιτόκια δημιουργούν σκηνικό για το τέλος του παιχνιδιού. Και αυτό όχι μόνο επειδή ο συνδυασμός αυτός ταρακουνά τα δημόσια οικονομικά μίας χώρας αλλά ταυτόχρονα επειδή διαβρώνει την ανταγωνιστικότητά της διεθνώς. Η Ελλάδα κατάφερε μάλιστα να ξεπεράσει την Αργεντινή χάνοντας το 30% της ανταγωνιστικότητάς της έχοντας επίμονα υψηλότερους μισθούς και πληθωρισμό σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους της.

Καθώς η αγορά αμφιβάλει κατά πόσο διατηρήσιμη είναι η νομισματική κατάσταση της μιας χώρας, οι επίσημοι «χορηγοί» της στο εξωτερικό σπεύδουν να τη διασώσουν. Στην περίπτωση της Αργεντινής ο χορηγός ήταν το ΔΝΤ με τη στήριξη των ΗΠΑ. Για την Ελλάδα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αυτό που κόβει όμως τη μαγιά είναι ότι οι «διασώστες» έχουν κάθε λόγο να δυσφορούν στην χωρίς προϋποθέσεις, απεριόριστη χρηματοδότηση.

Στην περίπτωση της Αργεντινής, η βοήθεια του ΔΝΤ καθυστέρησε το αναπόφευκτο για δύο χρόνια προτού τα μέτρα προσαρμογής βγάλουν τον κόσμο στο δρόμο κάνοντας σαφές και στο ΔΝΤ ότι αυτό που αντιμετώπιζε ήταν πρόβλημα φερεγγυότητας και όχι ρευστότητας. Δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει πως η κρίση που βιώνει η Ελλάδα θα έχει κάποια ευτυχέστερη κατάληξη. Κάθε απόπειρα να επανέλθει τα έλλειμμα στα όρια του Μάαστριχτ απλά θα βάθαινε την ύφεση. Και κάθε απόπειρα να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας μέσω περικοπών στους μισθούς θα οδηγούσε σε πολλά έτη επώδυνου και πολιτικώς απαράδεκτου αποπληθωρισμού.

Οι οιωνοί για λιτότητα δεν είναι ευνοϊκοί: οι ανακοινώσεις για περικοπές έχουν ήδη προκαλέσει ευρύτατη εργασιακή αναστάτωση. Και προοπτική για επ’ αόριστον χρηματοδότηση από την ΕΚΤ δεν υπάρχει(..). Αυτό που οι ελληνικές αρχές πρέπει να διδαχθούν από την Αργεντινή είναι πως είναι μάταιο να πολεμάς το αναπόφευκτο. Όχι μόνο επειδή αυτό φορτώνει τα χώρας με ένα βουνό χρέους που δεν μπορεί να αναδιαμορφωθεί αλλά και επειδή βαθαίνει και επιμηκύνει την ύφεση μέσα από την οποία θα μπορούσε να ξεκινήσει η μετά την υποτίμηση ανάκαμψη.

Η Αθήνα πρέπει να εγκαταλείψει την ευρωζώνη το συντομότερο δυνατό. Αν και αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής τραγωδίας.

www.ethnos.gr