Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Η Τουρκία περιθωριοποιείται: Μπορεί να είναι η παράπλευρη απώλεια της νέας πολιτικής Τραμπ

Γράφει ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δυνάμεων στη Μέση Ανατολή είναι ραγδαίες. Βασικός παράγοντας γι’ αυτό είναι οι ΗΠΑ και η πολιτική τους. Ήδη, προορισμός του πρώτου ταξιδιού του Προέδρου Τραμπ ήταν η Μέση Ανατολή. Η επιλογή αυτή από μόνη της δείχνει την κατεύθυνση στην οποία είναι στραμμένο το βλέμμα της υπερδύναμης. Δεν επισκέφθηκε ο κ. Τραμπ ούτε την Ευρώπη, ούτε τον Καναδά, προορισμούς που κατά παράδοση επέλεγαν οι προηγούμενοι πλανητάρχες. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού του ήταν η Σαουδική Αραβία. Εκεί ο Αμερικανός πρόεδρος συναντήθηκε με τον βασιλιά Σαλμάν. Ύστερα, από την σύναψη συμφωνιών συνολικού ύψους περίπου 350 δις δολ. ο κ. Τραμπ πέταξε για το Ισραήλ. Είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου και προσευχήθηκε στο Τείχος των Δακρύων. Εν συνεχεία, προσγειώθηκε στην Ιταλία και τελικά στις Βρυξέλλες, στις οποίες έλαβε χώρα η άτυπη σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ και είχαμε το πρώτο «to know us better» μεταξύ των αρχηγών κρατών που παραβρέθηκαν. Πρώτος εμφανής στόχος του Αμερικανού προέδρου η συλλογή χρημάτων. Αυτό επεδίωξε και πέτυχε ο κ. Τραμπ με τις υπέρογκες συμφωνίες που έκανε με τους Σαουδάραβες. Επίσης, σε αυτό προέτρεψε και τους εταίρους του στο ΝΑΤΟ, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων υπολείπεται του ορισθέντος στόχου για διάθεση του 2% του ΑΕΠ σε δαπάνες προς την Βορειοατλαντική Συμμαχία. Δεύτερος – περισσότερο ίσως εμφανής – στόχος του προέδρου των ΗΠΑ ο πλήρης παραγκωνισμός του Ιράν. Εξ ου και η σύνδεση των επισκέψεων σε Σαουδική Αραβία και Ισραήλ, παραδοσιακούς αντιπάλους και ανταγωνιστές του σιιτικού Ιράν. Ο πρόεδρος Τραμπ μοιάζει να αντιλαμβάνεται το Ιράν ως τον προαιώνιο εχθρό, ένα κακό που πρέπει πάση θυσία να παταχθεί. Σε αυτήν την αντίληψή του συμβάλλουν και ευθυγραμμίζονται συγχρόνως Σαουδική Αραβία και Ισραήλ. Στοιχίζονται πίσω από την Αμερική πιστεύοντας πως είναι ευκαιρία να ξεμπερδεύουν μια για πάντα από το Ιράν. Σε αυτόν τον κλιμακούμενο γεωπολιτικό ανταγωνισμό υπάρχουν νικητές, χαμένοι και παράπλευρες απώλειες. Νικητές, πλην των ΗΠΑ φυσικά, ευελπιστούν να είναι η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Χαμένο επιδιώκεται να είναι το κράτος του Ιράν. Παράπλευρη απώλεια όμως και μάλιστα σημαντική εκτιμάται πως κινδυνεύει να γίνει η Τουρκία. Η τελευταία έχει μείνει εκτός των σχεδιασμών για τις εξελίξεις στην περιοχή. Μάλιστα, οι τουρκικές εφημερίδες επικεντρώνονται την εβδομάδα που πέρασε στο νέο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή που δεν περιλαμβάνει την Τουρκία και αυτό ελλοχεύει κινδύνους. Και τούτο, διότι κατά τα φαινόμενα διαμορφώνεται ένα αραβικό μέτωπο με προεξάρχουσα χώρα τη Σαουδική Αραβία και δορυφόρους τις μοναρχίες του Κόλπου (Μπαχρέιν, ΗΑΕ, Κατάρ, κ.λπ.) και τα λοιπά αραβικά κράτη (Ιορδανία, Ομάν). Ωστόσο, αυτές ακριβώς οι χώρες βρίσκονται στο στόχαστρο της Άγκυρας, στον ατέρμονο αγώνα της για την πρωτοκαθεδρία στον σουννιτικό κόσμο. Αφαιρουμένου, λοιπόν, του κοινού στο οποίο συνηθίζει να απευθύνεται ο Τούρκος πρόεδρος, δεν μένει στην Τουρκία χώρος επιρροής, παρά μόνο ελάχιστος κι αυτός σε κάποιες χώρες της Αφρικής. Κατ’ ουσίαν, η μέχρι χθες «παρέα» της Τουρκίας απομακρύνεται από εκείνη και αναβαθμίζονται οι παίχτες που εξυπηρετούν (διότι πληρώνουν) τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, οι ελιγμοί της Άγκυρας περιορίζονται ασφυκτικά. Από τούδε και στο εξής είναι πιο πιθανό να αναγκαστεί να υπακούει ή έστω να ακολουθεί τις πολιτικές που θα επιλέγονται, παρά να αποφασίζει η ίδια την πορεία στην οποία θα πορεύεται. Βέβαια, το ενδεχόμενο αυτό το έχουν εντοπίσει Τούρκοι αναλυτές και το αναδεικνύουν. Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου από τις ΗΠΑ δεν είναι εύκολη, λαμβανομένου υπόψη πως η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας έχει μια αυταξία. Σε κάθε περίπτωση, οι αναφορές σε διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα πως η Τουρκία θα έχει και οικονομικές απώλειες από την μετατόπιση της Σαουδικής Αραβίας στην κεφαλή των σουννιτών μουσουλμάνων επιβεβαιώνονται. Τα τουρκικά ναυπηγεία, τα οποία βρίσκονται σε οικονομική δίνη, υπέστησαν ένα ισχυρό πλήγμα. Η συμφωνία που είχαν κάνει για την εξαγωγή πολεμικών κορβετών ναυάγησε. Η Τζέντα προτίμησε να αγοράσει φρεγάτες από την αμερικανική Lockheed Martin παρά τις τουρκικές κορβέτες MILGEM. Συμπέρασμα: Οι συμφωνίες ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας και ΗΠΑ-Ισραήλ πορίζουν οφέλη σε Τζέντα και Τελ Αβίβ, αναβαθμίζοντάς τες και γεωπολιτικά. Την ίδια ώρα άγουν την Τουρκία στην περιθωριοποίηση, αλλά και στον οικονομικό μαρασμό. Ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης είναι δικηγόρος ΔΣΑ, εθελοντής “Δέλτα”

Πηγή: Η Τουρκία περιθωριοποιείται: Μπορεί να είναι η παράπλευρη απώλεια της νέας πολιτικής Τραμπ http://mignatiou.com/2017/05/i-tourkia-perithoriopiite-bori-na-ine-i-paraplevri-apolia-tis-neas-politikis-trab/

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Κανείς δε θέλει να του καταστρέψεις το ασφαλές του ΨΕΜΑ!!! Η ακοή τους δεν έχει συνηθίσει τέτοιες συχνότητες!


Αυτό που θέλουμε είναι να εξαργυρώνουμε καθημερινά τη ζωή μας και να μαζεύουμε γύρω μας πράγματα άχρηστα, που νομίζουμε ότι διευκολύνουν και στολίζουν το βίο μας! Αυτό νομίζουμε ΕΥΤΥΧΙΑ! Έτσι είμαστε ικανοποιημένοι! Γι’ αυτό το τελευταίο μεγάλο ψέμα μας έγινε τόσο δημοφιλές ανάμεσα στους ανθρώπους! Ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν για να συνεχίσουν τη ΔΡΑΣΗ τους!!!
Μέσα τους βαθιά γνωρίζουν ότι είναι ένα ΨΕΜΑ, αλλά δεν τολμούν να το παραδεχτούν! Είναι το τελευταίο μεγάλο ΨΕΜΑ!!!
Είναι υποχρεωμένοι να το υποστηρίξουν, να το υπηρετήσουν και να το συντηρήσουν! Είναι η τελευταία τους μεγάλη, οδυνηρή, ψεύτικη ελπίδα… Μετά από αυτό ακολουθεί το ΧΑΟΣ!!! Κανείς, όπως καταλαβαίνεις, δεν προτιμά τον όλεθρο και το χαμό! Είχανε ΣΤΕΡΗΘΕΙ τόσα πολλά όλους αυτούς τους αιώνες και τώρα επιθυμούν διακαώς να ΖΗΣΟΥΝ πάση θυσία!!! Αυτός ο άγριος ΠΟΘΟΣ που έχουν για ζωή είναι η καλύτερη εγγύηση για το ΜΕΛΛΟΝ!!! Είναι η αστείρευτος καύσιμος ύλη που κινεί το όχημα μας!!! Γι’ αυτό σήμερα δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ και ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ. Κανείς δεν τολμά να αναρωτηθεί και να αμφιβάλει για το παραμικρό!!! Οι απαντήσεις που δώσαμε είναι οριστικές και αμετάκλητες!!! Ποιος τολμά με ερωτήσεις και αμφιβολίες να ελευθερώσει το μαύρο σκοτάδι της καταστροφής που θα παρασύρει τα πάντα στη σιωπή;
Όλοι περιφρουρούν βάναυσα τον εαυτό τους και κάθε μέρα εξασκούνται για να κάνουν το τελευταίο μας μεγάλο ΨΕΜΑ βίωμα και δεύτερη φύση!!!
Ακριβώς γι’αυτό και εμείς δε φοβηθήκαμε να σου αποκαλύψουμε όλα αυτά που αποκαλύψαμε!!! Κανείς δε θέλει να του καταστρέψεις το ασφαλές του ΨΕΜΑ!!!
Η ακοή τους δεν έχει συνηθίσει τέτοιες συχνότητες!
Δεν καταλαβαίνει αυτή τη γλώσσα, είναι έξω από τη ζωή του και τις επιδιώξεις του!!! Έχει συνηθίσει τη ΦΡΙΚΗ που ζει καθημερινά, του έχει γίνει ΟΙΚΕΙΑ… έχει πείσει τον ΕΑΥΤΟ του ότι αυτή η φρίκη είναι τελικά μια ευτυχία, ότι είναι σωτήρια! Αυτά κάνει ο άγριος πόθος για συνέχεια της ζωής και για επιτυχία. Όλα τ’ άλλα που εμείς ξέρουμε είναι περιττά…
Πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας κατορθώσαμε να κάνουμε τη δουλειά να μοιάζει με φυσική κατάσταση!!! Αυτή είναι η ΝΙΚΗ μας και η προσφορά μας στους ανθρώπους.
Γι’ αυτό, αν ποτέ τολμήσεις και γράψεις ένα βιβλίο χρησιμοποιώντας το υλικό που έχεις συλλέξει στις κασέτες σου… να είσαι σίγουρος ότι θα είναι ένα βιβλίο ΑΧΡΗΣΤΟ και ΑΧΡΕΙΑΣΤΟ!!! Κανείς δεν πρόκειται να του δώσει σημασία! Κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει! Ποιος θα θελήσει να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια; Θα το χαρακτηρίσουν καταθλιπτικό και ΑΧΡΗΣΤΟ!!! Δε θα σου επιτρέψουν να ξεριζώσεις το μέγα ΨΕΜΑ μας, γιατί αυτοί όλοι, ύστερα, πού θα βρουν σωσίβιο να πιαστούν; Κατάλαβες; Δε φοβόμαστε καθόλου. Γιατί όλα αυτά που σου αποκαλύψαμε είναι τόσο απίστευτα, τόσο άχρηστα, τόσο αχρείαστα για τους καθημερινούς ανθρώπους!
http://www.lecturesbureau.gr/1/no-one-wants-to-destroy-his-safe-lie-their-hearing-is-not-accustomed-to-such-frequencies-813/

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Δεν ζούμε στην πραγματικότητα όπως είναι, αλλά στην εικόνα που έχουμε εμείς γι’ αυτήν (Χ.Μπουκάι)

 

Ας το επαναλάβουμε λοιπόν: Ακόμη κι αν το παρόν είναι καλύτερο από το παρελθόν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επεξεργαστούμε το πένθος.
Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να μάθουμε πώς να περνάμε αυτόν τον δρόμο: δρόμο των απωλειών. Πρέπει να μάθουμε να θεραπεύουμε τα τραύματα που προκαλούνται όταν αλλάζει κάτι, όταν φεύγει κάποιος, όταν μια κατάσταση φτάνει στο τέλος της, όταν δεν έχω πια αυτό που είχα ή νόμιζα πως είχα (αφού δεν έχει καμιά σημασία αν το είχα πραγματικά ή δεν το είχα). Το πένθος είναι επίσης αναγκαίο για την επεξεργασία της απώλειας που συνεπάγεται η ακύρωση ενός σχεδίου, η ματαίωση ενός ευσεβούς πόθου, η απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν θα αποκτήσω ποτέ αυτό που περίμενα ή λαχταρούσα να αποκτήσω μια μέρα.
H πορεία αυτή έχει τους κανονισμούς της˙ μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. O δρόμος έχει τους χάρτες του, κι αν τους γνωρίζει κανείς, αυτό θα τον βοηθήσει σίγουρα να φτάσει στο τέλος πιο δυνατός.
Ένας εξαιρετικός επιστήμονας, o Κορσίμπσκι, έλεγε ότι στην πραγματικότητα κατασκευάζουμε όλοι ένα σχεδιάγραμμα του κόσμου στον οποίο κατοικούμε, έναν «χάρτη» του τόπου όπου ζούμε. O χάρτης, όμως, λέει με σαφήνεια o Κορσίμπσκι, δεν είναι o τόπος.
O χάρτης αυτός είναι μόλις και μετά βίας ο δικός μας χάρτης. Είναι η ιδέα που έχουμε εμείς για την πραγματικότητα, αν και πολύ συχνά διαστρεβλωμένη από τις προκαταλήψεις μας. Η αλήθεια είναι, ότι ακόμη κι αν δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στα γεγονότα, ακόμη κι αν απέχει πολύ από την πραγματικότητα των άλλων, ΑΥΤΟΣ είναι o δικός μας χάρτης, και με βάση αυτόν ζούμε.
Δεν ζούμε στην πραγματικότητα όπως είναι, αλλά στην εικόνα που έχουμε εμείς γι’ αυτήν.
Εάν έχω καταγράψει στο χάρτη μου ότι μέσα στο δωμάτιό μου υπάρχει ένα δέντρο -ακόμη κι αν δεν υπάρχει, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ποτέ-, είναι σίγουρο, όπως καταλαβαίνετε, ότι θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου αποφεύγοντας το δέντρο.
Ακόμη κι αν -εφόσον το δέντρο δεν υπάρχει στον δικό σας χάρτη-, περάσατε αμέριμνοι από το σημείο αυτό και, βλέποντάς με να αποφεύγω τον κορμό, μου πείτε:
«Μα τι κάνεις εκεί, τρελάθηκες;»
Αν δεν λάβει κανείς υπόψη του τον χάρτη μου, η συμπεριφορά αυτή φαίνεται από ηλίθια έως και διασκεδαστική, στην πράξη, όμως, μπορεί να γίνει επικίνδυνη.
Λέγεται πως ήταν μια φορά ένας μεθυσμένος και περπατούσε αμέριμνα στην εξοχή.
Ξαφνικά, βλέπει να έρχονται προς το μέρος του δύο ταύροι -ο ένας αληθινός, ο άλλος φανταστικός. Ο τύπος αρχίζει και τρέχει για να γλιτώσει από τους ταύρους, και φτάνει σ’ ένα σημείο όπου βλέπει μπροστά του δυο τεράστια δέντρα.
Το ένα είναι κι αυτό φανταστικό, το άλλο ευτυχώς αληθινό.
Ο μεθυσμένος, σαν μεθυσμένος που ήταν, επιχείρησε ν΄ανέβει στο φανταστικό δέντρο… και ενώ πάλευε να σκαρφαλώσει, ο αληθινός ταύρος όρμησε και τον άρπαξε, τον κακομοίρη.
Και φυσικά…έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Δηλαδή, το πώς θα επεξεργαστώ την απώλεια εξαρτάται από το πώς έχω χαράξει το χάρτη της ζωής μου, εξαρτάται από τη θέση που έχει κάθε πράγμα στο σχέδιό μου, εξαρτάται από τις πεποιθήσεις που διαμορφώνουν την πορεία μου. Πώς θα πορευτώ σ’ αυτόν τον δρόμο που ξεκινάει όταν υφίσταμαι ή συνειδητοποιώ μιαν απώλεια. Και τελειώνει όταν αυτήν την απώλεια την έχω ξεπεράσει.





Ο δρόμος των δακρύων
Χόρχε Μπουκάϊ
Εκδόσεις opera
http://www.lecturesbureau.gr/1/we-do-not-live-in-reality-as-it-is-but-in-the-image-that-we-have-for-it-779/