Γράφει σήμερα ο κ. Αλέξης Παπαχελάς (Μια ιστορική ομιλία)
για την επιδιωκόμενη συναίνεση απο τον Αντώνη Σαμαρά:
« Ο κ. Σαμαράς θα κάνει τους υπολογισμούς του και θα αποφασίσει ποια γραμμή θα ακολουθήσει. Οι σοβαροί άνθρωποι ελπίζουν, ακόμη, ότι δεν θα υιοθετήσει τη γραμμή εκείνων που θέλουν να κρεμάσουν έξω από τη Ρηγίλλης ένα τεράστιο πανό που θα γράφει «IMF GO HOME», και θα στηρίξει κρίσιμες δυσάρεστες μεταρρυθμίσεις».
Ερώτημα πρώτον: Τι την θέλει τη συναίνεση ο ΓΑΠ; Ο λαός δεν του έλυσε τα χέρια στις περιφερειακές; Δεν υπάκουσε στο δίλημμα που έβαλε ο Πρωθυπουργός;
Το πανό κάτι μου θυμίζει, σε κάποιους αναφέρεται αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς. Πηγαίνετε στην αρχική σελίδα και κοιτάξτε δεξιά. Πιέστε τον Φάκτορα να τον αντικαταστήσει με ένα κόκκινο βελούδινο χαλί και moto “IMF Welcome home”.
Αλλά ας δώσουμε πάλι το λόγο στον κ. Παπαχελά
«Σκεφθείτε, τον κ. Παπανδρέου να σηκώνεται στο βήμα της Βουλής και να μιλάει σταράτα: «Κύριε Σαμαρά, ξέρω πόσο δύσκολο είναι για εσάς να πάτε κόντρα στους κομματικούς σας παράγοντες, τους παραταξιακούς συνδικαλιστές κλπ., να στηρίξετε επώδυνες τομές και αλλαγές και να κατεβάσετε την αντιμνημονιακή σημαία. Δυστυχώς κι εγώ, όταν βρισκόμουν στη δική σας θέση, έκανα ακριβώς τα ίδια λάθη. Πρότεινα στους βουλευτές μου να περικυκλώσουμε το Ελληνικό αν ήταν να κτισθεί έστω κι ένα στρέμμα, κατέβηκα στους δρόμους για το σχέδιο αναδιοργάνωσης του ΟΣΕ και αντιστάθηκα στην αλλαγή των κανονισμών εργασίας στις ΔΕΚΟ.Ήταν λάθος μου και δυστυχώς τυφλώθηκα κι εγώ από τον φόβο του πολιτικού κόστους, τις πιέσεις των δικών μας συντεχνιών, με αποκορύφωμα την αντίθεσή μου στην αλλαγή του άρθρου του Συντάγματος για τα ιδιωτικά ή μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Είναι, συνεπώς, δύσκολο να σας ζητήσω τώρα να κάνετε ότι δεν έκανα εγώ στη θέση σας».
Το πρώτο που θα σκεπτόμουν αν το άκουγα αυτό θα ήταν η μετάλλαξη, η διάβρωση του ανθρώπινου εγκεφάλου από την εξαντλητική άθληση.
Αλλά, ο κ. Παπαχελάς συνεχίζει απτόητος:
«Σκεφθείτε ο κ. Παπανδρέου να κατέληγε και με μια ιστορική αυτοκριτική, να έλεγε δηλαδή: «Σας έχω επανειλημμένα πει ότι η ευθύνη του Κώστα Καραμανλή είναι τεράστια, και επιμένω. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να παραδεχθώ ότι όλοι μας φταίξαμε· δεν φτάσαμε έως εδώ μόνο λόγω των κυβερνήσεων Καραμανλή. Και η δική μας παράταξη λαΐκισε, εξέθρεψε ένα πελατειακό σύστημα, επέτρεψε στις συντεχνίες να συνδιοικούν τις ΔΕΚΟ, ανέχθηκε τη διαφθορά και έμπλεξε το κόμμα με τη διοίκηση. Έχουμε, λοιπόν, το δικό μας μερίδιο ευθύνης και γι’ αυτό πιστεύω ότι ο κόσμος μάς τιμώρησε το 2004 και ζήτησε κάτι καινούργιο, το οποίο ο κ. Καραμανλής εξέφρασε αρχικώς, αλλά ουδέποτε τόλμησε στην πράξη. Έχουμε, λοιπόν, όλοι ευθύνες αλλά σημασία έχει τώρα να σωθεί η χώρα».
Δεν διαφωνεί κανείς ότι σημασία έχει η σωτηρία της χώρας. Αλλά γιατί πρέπει να πεισθούμε ότι ο νεοφιλελεύθερος δρόμος του ΔΝΤ και της τρόικας είναι ο μόνος ενδεδειγμένος;
Ότι δεν έγινε μέσα σε 30 χρόνια να γίνει σε 30 μήνες;
Τα 3 δις λιγότερα που έδωσε σε μισθούς το Δημόσιο το 2010 δόθηκαν απλόχερα στα χρέη των ΟΤΑ.
Γιατί δεν περιορίζεται επί της ουσίας η σπατάλη των κρατικών φορέων και οδηγούμαστε πάντα στην εύκολη λύση της περικοπής μισθών;
Τα περιττά ταξιδάκια τα κόψαμε; Τις πολυτελείς διαμονές κρατικών αξιωματούχων;
Κάναμε κάτι για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσία του δημοσίου;
Η λίστα της ΑΔΕΔΥ με τους συγκεκριμένους κωδικούς, που θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση χωρίς περικοπές, τι απέγινε;
Ή μήπως ο στόχος δεν ήταν οι μισθοί αλλά το φρόνημα των κρατικών λειτουργών, η περαιτέρω διάβρωση της δικαιοσύνης, της διοίκησης, της υγείας, της παιδείας, των ενόπλων δυνάμεων.
Αν τα αφαιρέσεις όλα αυτά, τι απομένει σε ένα έθνος –κράτος;
Καταλήγει λοιπόν ο αρθρογράφος: «Ξέρω ότι μια τέτοια ομιλία θα καθιστούσε πολύ πιο πειστική κάθε πρόταση συναίνεσης. Ξέρω, όμως, επίσης πολύ καλά ότι προσωπικοί και κομματικοί εγωισμοί καθιστούν μάλλον απίθανο να την ακούσουμε ποτέ…»
Πρόκειται για μια ψυχολογική θεώρηση των πραγμάτων, λοιπόν. Η ουσία είναι ότι ευελπιστούν ότι ο Α. Σαμαράς θα δώσει έστω ένα ψήγμα συναίνεσης και θα τους σώσει. Επειδή θεωρούν ότι είναι δύσκολο να εκφράσει λαϊκές δυνάμεις και νομοτελειακά θα υποκύψει στις πιέσεις.
Η Κυβέρνηση δεν θέλει συναίνεση. Απαιτεί συμμόρφωση, επιθυμεί συνενοχή.
Στο χέρι του Α. Σαμαρά είναι να δείξει τον άλλο δρόμο.
Που φέρνει ανάπτυξη, που καταπολεμά την ύφεση που περιορίζει τις απολύσεις και σε βάθος χρόνου δημιουργεί θέσεις εργασίας.
Το ζήτημα δεν είναι οι αντιπολιτευτικοί τακτικισμοί.
Αλλά τα ενδεδειγμένα μέτρα σε μια οικονομία σε ύφεση.
Το θέμα δεν είναι η συναίνεση. To μείζον είναι η κατάλληλη ένεση στην οικονομία, η ένεση ηθικού στην κοινωνία, που κινείται μεταξύ οργής, μιζέριας και κατάθλιψης.
Μικρός Οδυσσέας
antinews
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου