Τα σχέδια βγήκαν όλα πλάνες

Είτε πραγματικό είτε εικονικό, το αρχικό δίλημμα ήταν «μνημόνιο ή χρεοκοπία». Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση επέλεξε το μη χείρον βέλτιστον. Το επανέλαβε, άλλωστε, ξανά προχθές ο Γ. Παπανδρέου, οριοθετώντας και την τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στις πολυπληθείς, πια, και ετερόκλητες αντιμνημονιακές δυνάμεις. Αν τ' αποτελέσματα της υπακοής στο υπερκαθεστώς της τρόικας έδειχναν φως -έστω αμυδρό- στον λάκκο της καθο λικής κρίσης, η κυβερνητική επιλογή θα κρινό ταν από τo τελικό αποτέλεσμα. Οπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο ΝΑΙ και ΟΧΙ. Προς δυστυχία του συνόλου των πολι τών, με χαμηλά και μεσαία εισοδή ματα, όλα δείχνουν ότι η χώρα βαδίζει προς μια κατεύθυνση, που μπορεί να περιγρά­ψει μια παράφραση του αρχικού διλήμ ματος: «και μνημόνιο και χρεοκοπία».

Ρητορικό μοιάζει αυτό, αλλά δεν είναι. Η απόδειξη συνίσταται σε τούτο: ουδείς από τους βασικούς πτωχευτικούς λόγους, στην προ μνημονίου εποχή, έχει εκλείψει. Τα βασικά μεγέθη, που έδειχναν, τότε, πορεία προς το ναυάγιο, εξακολουθούν να είναι παρόντα. Μάλιστα, σε όλο και δυσμενέστερες συνθήκες. Ο μηχανισμός στήριξης ουδόλως εξουδετέρωσε τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Απλώς τον μετέθεσε. Σε μοναδική εξαίρεση, από τη γενικευ μένη επιδείνωση, αναδεικνύεται η βραχυπρόθεσμη δυνατότητα καταβο λής των τοκοχρεολυσίων προς τους δανειστές της Ελλάδας. Οι περίφημες αγορές είναι εξίσου εχθρικές στην προ και μετά ΔΝΤ περίοδο. Οι όροι δανει σμού παραμένουν απαγορευτικοί, το χρέος πιάνει ταβάνι και η μείωση του δημόσιου ελλείμματος άπιαστος στόχος, παρά τις συνεχείς και διογκούμενες αιματηρές λαϊκές θυσίες.

Η εφαρμοσμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλά ελληνικά, έχει πια πολύ συγκεκριμένα πρακτικά αποτελέσματα. Η χώρα έχει εγκλωβιστεί σ΄ έναν φαύλο κύκλο, όπως καταδεικνύουν όλα τα οικονομικά στοιχεία μέχρι τον προηγού μενο μήνα. Η κυβέρνηση, απελπιστικά παγιδευμένη μέσα στην κρίση του χρέους και τους νεοφιλελεύθερους δρόμους, αδυνατεί να διακρίνει το ορατό διά γυμνού οφθαλμού από τον μέσο πολίτη: τα σχέδια βγήκαν όλα πλάνες. Τι φταίει; Τίποτα! Τ΄ αποτε λέ σματα ήταν προδιαγεγραμ μένα. Οπως και τα νέα πρόσθετα μέτρα ασφυκτικής συμπίε­σης των λαϊκών εισοδημάτων, δραμα τικού ακρωτηρια σμού του κοινω­νικού κράτους και της επαχθέστερης αναδιανο μής υπέρ του χρηματοπιστω τικού κεφα λαίου. Τι μπορεί να γίνει; Πάλι τίποτα! Τουλάχιστον, όσο ακολουθείται η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική, με υπό­κρου ση τις μοιρολογί στρες του μονό δρο μου και τους κοπετούς για την απουσία, δήθεν, κάθε εναλλακτικής λύσης.

εθνος