Το "στοίχημα" των Σκοπίων για παγίωση εθνικής συνείδησης

Γράφει ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος καθ. Ιστορικού, συγγραφέας, δημοσιογράφος S.BS Αυστραλίας “Να μη δύσει ο ήλιος από ανατολικά”, είναι ο πηχυαίος τίτλος της εφημερίδας των Σκοπίων “Duevnik” στις 18-11-2009, κατά την επίσκεψη του Nikola Gruevski στη Σόφια και τη συνάντησή του με τον ομόλογό του Bosko Borisov. Το θέμα, η πλήρης υποστήριξη της Βουλγαρίας στη γειτονική χώρα για την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, και η άμεση απάντηση της Βουλγαρίας απροκάλυπτα, που δεν αφήνει περιθώρια για λάθος ερμηνείες: “ομογάλακτα έθνη, που θα μπορούν να συμμετέχουν στις κοινές εθνικές γιορτές, με μία γλώσσα και ένα κοινό σκοπό”, ήταν τα ξεκάθαρα λόγια του Βούλγαρου πρωθυπουργού, ο οποίος απλά υπογράμμισε αυτό το οποίο υποστηρίζουμε τόσο καιρό: ότι ο διεκδικητισμός των Σκοπίων είναι η σύγχρονη φάση του βουλγαρικού διεκδικητισμού. Είναι τα πολλαπλά πρόσωπα της Σόφιας, που μεταλλάσσεται ανάλογα με τις ιστορικές περιστάσεις, αλλά με ένα και μοναδικό σκοπό: τη Μακεδονία. Και η “Duevnik” σχεδόν εκλιπαρεί, “παρακαλάει”, “πιέζει”, αν θέλετε, την εσωτερική πολιτική σκηνή, τη διανόηση, όλη την κοινωνία, να γίνει επιστροφή στις ρίζες, στη ΜΗΤΕΡΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ. Και αυτό, γιατί πίσω από την κουρτίνα του σύγχρονου “νοτιο-σλαβίζοντος μακεδονισμού”, που γίνεται αγωνιώδης προσπάθεια να αποκτήσει και αρχαία αναφορά, κρύβεται -και είναι γνωστό στο γειτονικό κράτος, στον βόρειο γείτονά μας- ο βουλγαρισμός, στον οποίο οφείλουμε όλη αυτή την πρωτοφανή, στα παγκόσμια χρονικά, ιστορικά απάτη της αποεθνικοποίησης των όρων “Μακεδονία”, “Μακεδονικός”, “Μακεδών” από την εθνολογική - εθνογραφική - γεωγραφική - πολιτιστική ελληνική προαιώνια συνέχειά τους. Αλλά στο προσκήνιο, στον βόρειο γείτονά μας, αυτό συντελείται με συστηματικότητα με ανθρώπινα πειραματόζωα τη “σλαβική” μάζα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως συνέχεια του Μεσοπολέμου, με σερβική συνταγή, στην ήδη δοκιμασμένη βουλγαρική, που αιματοκύλισε το μακεδονικό χώρο στους περασμένους αιώνες: την παγίωση της “μακεδονικής συνείδησης εθνικά” (διαφορετικής από την ελληνική, εφόσον έχει πετύχει ο διαχωρισμός εθνοτικά του όρου “Μακεδών” από τον όρο “Έλλην””), όχι σε μια ελίτ ακραίων στοιχείων “εθνικιστών”, που τόσο αφελώς υποστηρίζεται από τους “δήθεν ειδικούς” του θέματος, αλλά σε όλο τον λαό. Και αυτό έχει πετύχει απόλυτα, γι’ αυτό και το επιχείρημα των Σκοπίων για τη μη αποδοχή όποιας λύσεως για το όνομα είναι ένα και το αυτό: “Το όνομά μας είναι η ταυτότητά μας”. Αυτό είναι η καρδιά του ζητήματος ως προς το γειτονικό κράτος, που είναι η τερατογένεση εθνοτικών εργαστηρίων, με έντονο άρωμα των ισχυρών συμφερόντων, των κάθε λογής, σε κάθε ιστορική εποχή, μεγάλων δυνάμεων, με σκοπό τον “διαμελισμό, κατακερματισμό” της ελληνικής χερσονήσου για γεωστρατηγικές χρήσεις, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Για το γειτονικό κράτος, οι συνομιλίες γίνονται όχι για το όνομα, το οποίο του ανήκει από τους αιώνες -όπως υποστηρίζει- αλλά για τις διαφορές γύρω από το συνταγματικό όνομα, ένα πρόβλημα το οποίο έχει η Ελλάδα και το επιβάλλει στα Σκόπια. Οι Έλληνες παρουσιάζονται ως κλέφτες, ως σφετεριστές της ιστορίας, “γενοκτόνοι” του γειτονικού λαού, που είναι η “φυσική, ιστορική, εθνολογική” συνέχεια των αρχαίων Μακεδόνων, και εφόσον δεν έχουν κανένα δικαίωμα στη μακεδονική ιστορία και προπαντός στα μακεδονικά εδάφη, πώς “τολμούν να προσπαθούν να αλλάξουν το όνομα ενός λαού που νομικά - ιστορικά - εθνογραφικά έχει δίκαιο”; Και μάλιστα υποστηρίζουν: “Ό,τι και να κάνουν οι Έλληνες, το ξέρουν ότι είναι οι χαμένοι της υπόθεσης. Όλα αυτά είναι μια απάντηση του βόρειου γείτονά μας στις ασφυκτικές πιέσεις που δέχεται από παντού, ακόμα και από τους Αμερικανούς (πρωτοσέλιδο της εφημερίδος “Vest” της 20-11-2009, στο οποίο ξεκάθαρα γράφεται ότι: “Η Αμερική πλένει τα χέρια της από τη ‘Μακεδονία’”), να δεχθούν ένα όνομα συμβιβαστικό στις συνομιλίες με την Ελλάδα. Όλα τα ΜΜΕ της γείτονος με εκτενή σχόλιά τους, εμπρηστικά στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσπαθούν να ξεσηκώσουν τον “πατριωτισμό” των κατοίκων της χώρας, του πολιτικού κόσμου, των κομμάτων, των διανοουμένων και της πανίσχυρης ομογένειας για την “προστασία” του “ονόματος”, προαναγγέλλοντας σχεδόν με βεβαιότητα ότι ούτε με θαύμα δεν είναι δυνατόν να βρεθεί λύση μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου, που εξετάζεται, αν τα Σκόπια πάρουν το πράσινο φως για έναρξη συνομιλιών προς ένταξη στην Ε.Ε. Απειλούν με αποχώρηση από τις συνομιλίες, ακόμη και με δεύτερη προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης εναντίον της Ελλάδος. Και εμείς ακόμη έχουμε την ανόητη αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συμβιβαστούμε με τον βόρειο γείτονά μας, για να επιβεβαιώσουμε, να επικυρώσουμε τη μεγίστη ιστορική κλοπή της Μακεδονίας και της συνέχειάς της, παρακαλώντας τους να μας επιτραπεί να μετέχουμε και εμείς, αν το “επιτρέψουν”, στην μακεδονική ιστορία, ονομάζοντας αυτό ως πολιτικό πραγματισμό - πολιτικά εφικτό “real politic” κλπ., κλπ. Η απάντηση πρέπει να είναι αποφασιστική, χωρίς παλινωδίες, υποχωρήσεις, αμφιβολίες, χωρίς κραυγές - απειλές, αλλά σοβαρή, σταθερή, αμετακίνητη απόδειξη: α) της ιστορικής κλοπής της μακεδονικής ιστορίας, β) της αναγνώρισης των σλαβικών εγκλημάτων απέναντι στους Μακεδόνες διαμέσου των αιώνων, γ) της αναγνώρισης της μακεδονικής (ελληνικής) μειονότητας στις προαιώνιες εστίες της, Μοναστήρι, Γευγελή, Κρούσοβο, Στρώμνιτσα, Αχρίδα, δ) της προστασίας του ελληνικού πολιτισμού, αρχαίου, μεσαιωνικού, νεότέρου, που καταστρέφεται συστηματικά στη γειτονική χώρα, ε) τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της γειτονικής χώρας στα Βαλκάνια, με την έμμεση ή άμεση αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος, με τα κηρύγματα περί “ενιαίας Μακεδονίας”. Σε αντίθετη περίπτωση, θα πληρώσουμε βαρύ το τίμημα της ολιγωρίας μας και οι επόμενες γενιές, όπως και η ιστορία, θα μας καταδικάσουν αμετάκλητα και ανελέητα. “Οι καιροί ου μενετοί”. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ to limeri