ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
22-02-2011
Η αποκάλυψη σύμφωνα με την οποία ο κ. Παπανδρέου συζητούσε με τον κ. Στρος-Καν την προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από τις αρχές του Δεκεμβρίου του 2009 έχει τεράστια πολιτική σημασία. Δείχνει ότι ο κ. Παπανδρέου διαχειρίστηκε πολιτικά και εθνικά ζητήματα με έναν τρόπο που δημιούργησε πολύ περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυσε.
Η μπλόφα
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διεκδίκησε τη νίκη στις εκλογές του 2009 επαναλαμβάνοντας την καραμανλική μπλόφα του 2004. Πριν από την εκλογική αναμέτρηση έταξε τα πάντα στους πάντες (υπάρχουν τα λεφτά, δεν χρειάζεται το διετές «πάγωμα» μισθών που πρότεινε ο κ. Καραμανλής, υπάρχουν οι δυνατότητες πλουσιοπάροχης χρηματοδότησης του κράτους πρόνοιας) και στη συνέχεια έκανε ό,τι μπορούσε για να απαλλαγεί από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του.
Το 2004 ο κ. Καραμανλής επινόησε τη λεγόμενη δημοσιονομική απογραφή. Υποστήριξε ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα που παρέλαβε ήταν πολύ υψηλότερο απ’ ό,τι έδειχναν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία και αξιοποίησε τη μεγάλη διαφορά για να διαπιστώσει ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να τιμήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Τον ίδιο πολιτικό ελιγμό έκανε ο κ. Παπανδρέου, αλλά σε πολύ χειρότερες οικονομικές και δημοσιονομικές συνθήκες. Το 2004 το δημοσιονομικό έλλειμμα αναθεωρήθηκε από το 3% στο 7%, ενώ το 2010 από το 9% στο 14%. Ο κ. Καραμανλής αντικατέστησε την υπόσχεση για παροχές με την πολιτική της λεγόμενης ήπιας προσαρμογής, ο κ. Παπανδρέου, όμως, έπρεπε να επινοήσει μία εντυπωσιακή δικαιολογία για να περάσει από τις διαβεβαιώσεις για εισοδηματικές αυξήσεις σε μια πραγματικά ισοπεδωτική λιτότητα. Δεν έκανε τίποτα για να ελέγξει την αρνητική δυναμική που είχαν δημιουργήσει η κυβερνητική αποτυχία της ΝΔ και η προεκλογική παροχολογία του ΠΑΣΟΚ. Αντί να προσπαθήσει να βάλει κάποια δημοσιονομική τάξη και να διατηρήσει την οικονομική αυτονομία της κυβέρνησής του, άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν από το κακό στο χειρότερο, για να προβάλλει στη συνέχεια τη λύση ανάγκης της προσφυγής στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το γεγονός ότι είχε ξεκινήσει τις σχετικές συζητήσεις με τον κ. Στρος-Καν από τις αρχές του Δεκεμβρίου του 2009 εκθέτει ανεπανόρθωτα τον κ. Παπανδρέου. Επιβεβαιώνεται ότι η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μία πολιτική μεθόδευση για να εξυπηρετηθεί η τακτική του κ. Παπανδρέου και των συνεργατών του.
Ευρωπαϊκή παραίτηση
Ο κ. Παπανδρέου έβαλε με δική του πρωτοβουλία στο παιχνίδι το ΔΝΤ επειδή ως ατλαντιστής δίνει απόλυτη προτεραιότητα στις καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και δεν ακολουθεί την παράδοση ευρωπαϊσμού των πρωθυπουργών της τελευταίας 35ετίας. Θα μπορούσε, για να απαλλαγεί από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, να διεκδικήσει την ευρωπαϊκή διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Αντί γι’ αυτό επικαλέστηκε την αρνητική στάση του Βερολίνου για να προχωρήσει σε μία «ατλαντική» λύση, που έκανε ακόμη πιο δύσκολη την εξυπηρέτηση των καλώς εννοούμενων ελληνικών συμφερόντων.
Για τους δικούς του λόγους, ο κ. Παπανδρέου απάλλαξε πολύ εύκολα τους Ευρωπαίους εταίρους μας από την αυτονόητη υποχρέωσή τους να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χρέους. Υποβάθμισε σκόπιμα τη χώρα μας από εταίρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με σημαντικό ρόλο στην Ευρωζώνη σε απλό δανειολήπτη, που απλώς εκλιπαρούσε για την κατανόηση των πιστωτριών τραπεζών. Άφησε τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν τεράστια συμβολή μέσω των απαράδεκτων πρακτικών των πολυεθνικών επιχειρήσεών τους στη διόγκωση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, να κάνουν κηρύγματα υπέρ της σωστής δημοσιονομικής διαχείρισης, αντί να απολογούνται για την οργανωμένη λεηλασία του ταμείου του ελληνικού Δημοσίου από δικές τους επιχειρήσεις. Ο πρωθυπουργός μπορούσε να χαράξει μια σκληρή διαπραγματευτική τακτική έναντι της Γερμανίας και της Γαλλίας, γνωρίζοντας ότι σε περίπτωση που ο γαλλογερμανικός άξονας θα άφηνε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει θα αποσταθεροποιούσε τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και θα προκαλούσε ένα ντόμινο αρνητικών εξελίξεων στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία.
Δεν διαπραγματεύτηκε
Το κωμικοτραγικό είναι ότι ο κ. Παπανδρέου επέμεινε ατλαντικά μέσω του ΔΝΤ χωρίς καν να διαπραγματευτεί το περιεχόμενο της συμφωνίας με την τρόικα. Απλώς προσυπέγραψε μια πολιτική που «ισοπέδωσε» τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα και συνέβαλε στη θεαματική αύξηση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου από 115% του ΑΕΠ τον Οκτώβριο του 2009 σε 149% του ΑΕΠ στα τέλη του 2010. Με τη συνεργασία του κ. Παπανδρέου, το ΔΝΤ μας μετέτρεψε σε αυτό που καλά γνωρίζει, σε μία Αργεντινή της νότιας Ευρώπης. Εδώ που μας κατάντησαν απλώς περιμένουμε την επίσημη χρεοκοπία και τις συνέπειές της.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου