Τον Δεκέμβρη του 2012, όταν ησυγκυβέρνησηφαινόταν να συζητάει την απλή αναλογική, ο κ. Τσίπρας συγκέντρωσε την κοινοβουλευτική του ομάδα, προκάλεσε - «καταχειροκροτούμενος», κατά τα χρονογραφήματα της εποχής - την κυβέρνηση να φέρει την άλλη μέρα απλή αναλογική ενώ σοβαρά στελέχη του κόμματος προανήγγειλαν μια πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ για τον εκλογικό νόμο, αμέσως μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές της Βουλής.
Οι μέρες κύλησαν, ο Σαμαράς έβαλε πάγο στα αναλογικά σκιρτήματα του Κουβέλη, το θέμα ξεχάστηκε, η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε ποτέ. Το περιστατικό αξίζει να το ξαναφέρει κανείς στην μνήμη του γιατί από τότε έγινε μανιέρα, κάπως έτσι πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα θέματα.
Από τα πυροτεχνήματα του 2013, ίσως το μεγαλύτερο φιάσκο να ήταν η ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων στην κυβερνητική πολιτική, που υπήρξε μια αντίδραση στην επίταξη των εργαζομένων στο μετρό έγινε και απόφαση Κεντρικής Επιτροπής και ουδέποτε υλοποιήθηκε, αφού οι εργαζόμενοι είχαν ήδη επιτρέψει στα πόστα τους.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πάντως, η συμμαχία του Νότου, που ήταν πάλι μια αντίδραση στην - προβλέψιμη - αδιαλλαξία της Γερμανίας απέναντι στην Κύπρο είναι πιθανόν να το ξεπεράσει.
Ο κ. Τσίπρας θα ήθελε να είναι καλά προετοιμασμένος, όταν έρθει η ώρα της διακυβέρνησης και της σύγκρουσης, δεν αντέχει όμως να δυσαρεστήσει και την αριστερή του πτέρυγα με συναντήσεις με κεντροδεξιούς και «μνημονιακούς» ηγέτες. Η κριτική την οποία δέχτηκε για τον Πέρεζ, τον Τόμσεν και το Σόιμπλε (τις πιο ουσιαστικές κινήσεις του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης) του έφτασε.
Στον ορυμαγδό των ημερών πέρασε απαρατήρητο ότι η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κύπρο δεν είδε ούτε τον Αναστασιάδη, ούτε καν το Μάριο Κάρογιαν του ΔΗΚΟ. Κάτι ανάλογο θα γίνει και στην Πορτογαλία, παρά τις εισηγήσεις περί του αντιθέτου.
Κάπως έτσι η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου πορεύεται κατασκευάζοντας εύηχα σχήματα ανάλογα με την περίσταση, τα οποία όμως προσεγγίζονται μόνον πλαγίως, καρκινοβατώντας δηλαδή, και ξεθωριάζουν μόλις πάψουν να είναι επίκαιρα. Κάπως έτσι, η μόνη ουσιαστική πρόταση που έχει καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση παραμένει «η κατάργηση του μνημονίου» που όμως ως εξαγγελία χάνει καθημερινά τη λάμψη της, κάτι που εξηγεί την χρονίζουσα πλέον δημοσκοπική στασιμότητα του κόμματος.
Όπως όλες οι «αστικές αντιπολιτεύσεις» πριν από αυτόν, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται για να διατηρηθεί στην επικαιρότητα να προσφεύγει όλο και συχνότερα στη σκανδαλολογία, που ήταν πάντα μια σημαία ευκαιρίας χωρίς διακριτό πολιτικό στίγμα.
Το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τις εμφανείς αδυναμίες της εσωκομματικής κυβέρνησης και αντίθετα να βυθίζεται όλο και περισσότερο και με κάθε ευκαιρία στην εσωστρέφεια. Η αναμενόμενη θριαμβική πορεία προς το ιδρυτικό συνέδριο ενός κόμματος που εκτοξεύτηκε από το 4% στο 27% πριν από δέκα μήνες έχει εκφυλιστεί σε μια ατελείωτη ακολουθία εσωτερικών διαφωνιών, οι οποίες απλώς κουράζουν την κοινή γνώμη με τη μονοτονία τους.
Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια πορεία φθοράς. Καθώς μάλιστα η τρικομματική κυβέρνηση δείχνει, ότι παρά τις δυσκολίες είναι σε θέση να αντέξει τουλάχιστον ως την άνοιξη του 2014, δηλαδή σχεδόν ακόμα 14 μήνες, η φθορά αυτή θα εντείνεται. Αυτό που χρειάζεται η αντιπολίτευση είναι μια πειστική και ρεαλιστική ατζέντα και μάλιστα επειγόντως. Να δούμε που θα τη βρει την ώρα που έρχεται με φόρα ο Αλαβάνος με τη δραχμή!
Θέμης Δαγκλής
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου