Παρών...

Καλημέρα σε όλους.Μόλις τώρα κατάφερα ν'ανοίξω τον υπολογιστή.Όλη η οικογένεια κοιμάται αυτή τη στιγμή,το κινητό είναι στη φόρτιση,βαριέμαι για να πω την αλήθεια να πάω να το πάρω ώστε ν'ανεβάσω κάποιες φωτογραφίες από την χθεσινή μέρα.Για αρχή θέλω να πω ότι έχουμε μέλλον,αυτά τα παιδιά που είδα χθες με έκαναν να πιο δυνατό,πιο αισιόδοξο,πιο άνθρωπο.Θα μου πείτε,δεν έχεις ξαναπάει σε διαδήλωση,έχω πάει πολλές φορές,το χθεσινό όμως ήταν απερίγραπτο.Η φλόγα,η δύναμη,η αλληλεγγύη που είδα σε αυτά τα παιδιά με έκανε και δάκρυσα πιο πολύ από τα δακρυγόνα που έριχναν τα ματ.Κάποια στιγμή με πλησίασε ένα παλληκάρι για να μου δώσει μαλοξ και είδα στα μάτια του την ανθρωπιά που νόμιζα ότι είχε χαθεί και την αναζητούσαμε σε παλιές ελληνικές ταινίες αναπολώντας με τους γονείς μας,πόσο καλύτερος ήταν ο κόσμος σε παλιότερες εποχές.Δύναμη μου έδωσε επίσης,ο πιτσιρίκος που μου έπιασε κουβέντα στον ηλεκτρικό,είμασταν και οι δύο κουρασμένοι,αμίλητοι και η αφορμή για να μιλήσουμε ήταν μία χαρούμενη παρέα που μπήκε στο μοναστηράκι και με ειρωνεύτηκε λέγοντας,κοίτα,κάποιοι είναι "βαμμένοι",εννοώντας εμένα με το μαλοξ στο πρόσωπο.Το παιδί απλά χαμογέλασε και με ρώτησε από πιο δρόμο προσπαθούσα να φθάσω στο σύνταγμα.Τέλος πάντων,δεν έχω την ψυχική ηρεμία να γράψω άλλα,Κώστα θα τα πούμε πάλι,θα είμαστε πάντα ΠΑΡΩΝ