ΕΜΠΡΟΣ ΑΪΤΕ.....

Είναι τόσο μεγάλη η χαρά μου για τη χθεσινή βραδιά,που δεν ξέρω πως να ξεκινήσω.Είχα αρκετά χρόνια να συγκινηθώ έτσι,όμως οι στιγμές που έζησα με άλλους 100 περίπου τρελαμένους ΠΑΟΚΤΣΙΔΕΣ μέσα στη καρδιά της Αθήνας,στο σουβλατζίδικο του Σάββα στη λεωφόρο Πεντέλης στα Βριλλήσια,ήταν πέρα από κάθε φαντασία.Οι φωνές μας,τα συνθήματα που φωνάζαμε,το μαγαζί είχε γίνει μικρή Τούμπα,στο πεζοδρόμιο ήταν πάνω από πενήντα άτομα κοιτώντας άλλους 100,εμάς,να ουρλιάζουμε για την ομάδα και ξάφνου αρχίζουμε να φωνάζουμε ΠΑΟΚΑΡΑ βάλε ένα γκολ,νομίζαμε ότι μας ακούνε οι παίκτες μας,και τότε ακούς από πίσω έναν αδερφό μας να φωνάζει γκολ πριν ακόμα το βάλει ο Μούσλι.Το τι έγινε δεν περιγράφεται,οι άσχετοι που μας κοίταζαν από το πεζοδρόμιο φώναζαν ίσως και πιο πολύ από εμάς,ένιωθες ότι είχαν παρασυρθεί από το μεγαλείο που νιώθει μόνο όποιος είναι ΠΑΟΚ,τ'αυτοκίνητα που περνούσαν κορνάρανε λυσσασμένα,πιάτα,ποτήρια έπεφταν από τα τραπέζια,εμείς είχαμε αγκαλιαστεί νιώθωντας ανακούφιση και χαρά,την χαρά που την περιμέναμε πολύ καιρό,έχει περάσει αρκετός καιρός από εκείνο το μαγικό γκολ του Ζήση με την Άρσεναλ,πραγματικά ένιωσα κάποια στιγμή ότι είμαι στη Θεσσαλονίκη,ξέχασα ότι είμαι στη Αθήνα,ξέχασα ότι ζω εδώ 43 χρόνια,κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο ΠΑΟΚ μας δεν είναι μόνο στη Βόρειο Ελλάδα,ο ΠΑΟΚ είναι παντού,ακόμα και αυτοί που δεν είναι ΠΑΟΚ μέσα τους βαθιά αισθάνονται ΠΑΟΚ,αισθάνονται έτσι γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους στιγμές αξιοπρέπειας και περηφάνιας,το έβλεπα στα μάτια τους,στο τρόπο που μας κοίταζαν,θα ήθελαν να είναι ανάμεσά μας,το έχω ξαναδεί αυτό το βλέμμα σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια που έχω πάει με την ομάδα,το ξέρω αυτό το βλέμμα...ΠΑΟΚ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ