— Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος θυμάται μια ελάχιστα γνωστή ιστορία οικονομικών και όχι μόνο διατροφικών συμφερόντων, με πρωτεργάτη και πέτρα του σκανδάλου έναν εθνάρχη στο απυρόβλητο και στόχο (;) την αποβλάκωση των Ελλήνων.
— Ό,τι και να νομίζεις πως ξέρεις για τα οφέλη του σιταριού, ή μάλλον του αλευριού από σιτάρι που δημιουργεί το βασικό προϊόν της διατροφής σου, δηλαδή το ψωμί, είναι ένα μεγάλο ψέμα. Για έναν πολύ απλό λόγο: Ναι μεν το ευλογημένο αρτοποίημα είναι από τα αρχαία χρόνια κυρίαρχο στοιχείο του τραπεζιού. Όμως το ψωμί που τρως σήμερα, είναι αυτό που στην αρχαία Ελλάδα τρώγανε τα ζώα.
— Αλήθεια ή μύθος; Για όλα τα παραπάνω στο διαδίκτυο υπάρχουν πλήθος αντικρουόμενες απόψεις με τους καχύποπτους να αναφέρουν ότι ουδέποτε υπήρξε ένας τέτοιος νόμος από το Βενιζέλο. Και τους υποστηρικτές να χρησιμοποιούν ως βάση της θεωρίας τους το βιβλίο του Γ.Γ. Αϋφαντή «Ο Ιστορικός Εμπαιγμός» (σελ. 443 – 451). Δυστυχώς όπως συμβαίνει με ανάλογα θέματα, η ιστορία της Ζέας έχει κακοποιηθεί πολλάκις από εθνικιστικούς κύκλους που αποδίδουν στη χρήση της την πνευματική ανωτερότητα των Ελλήνων και βλέπουν πίσω από την κατάργηση ή την απαγόρευση της ανάλογα αντεθνικά συμφέροντα. Με αποτέλεσμα η όποια αλήθεια να χάνεται μέσα σε γραφικές διαδικτυακές αντεγκλήσεις. Σε γενικές γραμμές, σύμφωνα με τη θεωρία του βιβλίου:
— Το ψωμί των αρχαίων προερχόταν από το συγγενικό με το στάρι, αλλά καμία σχέση ως προς τις ποιότητες του και τα οφέλη του στον ανθρώπινο οργασμό, δημητριακό Ζέα (ή Ζεία). Το στάρι ήταν τροφή των ζώων. Γιατί η Ζέα δεν περιέχει μικρότερη ποσότητα γλουτένης, έχει άμεση απορροφητικότητα, εντελώς μεγαλύτερη περιεκτικότητα θρεπτικών συστατικών, και δεν λειτουργεί συγκολλητικά ως προς τις αρτηρίες τα κύτταρα και τις πρωτεϊνες των εγκεφαλικώ κυττάρων (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ότι ξέρεις ξέρω). Σε απλά ελληνικά δε σε χαζεύει. Ενώ το στάρι μπορεί.
— Ακούγεται συνωμοσιολογικό ανέκδοτο, και το κομμάτι περί συγκόλλησης εγκεφαλικών κυττάρων αρκετά παρατραβηγμένο, όμως σύμφωνα με το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά και διάφορες άλλες πηγές, η καλλιέργεια της Ζέας απαγορεύθηκε στη δεκαετία του 30 με νόμο από τον «εθνάρχη» Βενιζέλο (μολονότι όσοι αντικρούουν την άποψη υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει στα κοινοβουλευτικά πρακτικά τέτοια αναφορά) Μετά από χιλιάδες ετών στο ελληνικό έδαφος. Υποβιβάζοντας τη Ζέα στο επίπεδο της ζωοτροφή και αλλάζοντας την περιγραφή της στα λεξικά της ελληνικής γλώσσας. Το γιατί και το πώς πάρθηκε αυτή η απόφαση έχει πολλαπλές εξηγήσεις. Μερικές εκ των οποίων ανήκουν στη σφαίρα των οικονομικών, και άλλες στη σφαίρα του «οργουελικού» ελέγχου του βιοτικού επιπέδου και επομένως της ικανότητας σκέψης των ανθρώπων.
— Υπάρχουν αρκετές μελέτες για την δύναμη της Ζέας έναντι του σιταριού και για αυτό που προαναφέρω ως προς τη διατροφή των αρχαίων Ελλήνων. Μελέτες που καλό θα ήταν να τις τσεκάρεις πριν αρχίσεις πάλι τα αστειάκια για το αν «μας ψεκάζουνε» και πριν αγοράσεις φετούλες για τοστ από καθαρό ατόφιο πλαστικό. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει λόγος ψεκασμού για έλεγχο των μαζών αν αυτός επιτυγχάνεται μέσω της διατροφικής δικτατορίας. Κάτι που αποδεικνύεται και σήμερα από τις άδειες καλλιέργειας μεταλλαγμένων και αμφιβόλου ποιότητας τροφίμων, κατά το δοκούν της άρχουσας τάξης για κατανάλωση και τέρψη των «πληβείων».
— Πώς λέγεται σήμερα η Ζέα και πως ακριβοπληρώνεται; «Dinkel». Αυτό υποτίθεται ήταν το ψωμί των αρχαίων Ελλήνων αν και σε αυτό ακόμα υπάρχουν αντικρούσεις με πολλούς να υποστηρίζουν ότι το Dinkel έχει κοινά γνωρίσματα με τη Ζέα αλλά δεν είναι Ζέα. Με αναφορές σε αυτή από τον Όμηρο ως τον Ηρόδοτο, το Θεόφραστο αλλά και τον Αισχύλο στον ύμνο του προς τη Δήμητρα. Αναφορές που όμως και αυτές για τους δύσπιστους οι οποίοι μιλάνε για μια απλή ιντερνετική υστερία, χάνονται κυριολεκτικά στη μετάφραση από το αρχαίο κείμενο και μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν. Το δεδομένο είναι πως σύμφωνα με την θεωρία της Ζέας, σε απλά λόγια το άλευρο σιταριού κατηγορείται ως υπεύθυνο για περιορισμένη εγκεφαλική λειτουργία. Και η Ζέα, ως απελευθερωτική στις διανοητικές διαδικασίες, τη φαντασία και την εγρήγορση.
— Σήμερα ως Dinkel, εισάγεται κυρίως από τη Γερμανία, σε πολλαπλάσια τιμή από αυτή του σιταριού ενώ στην Ελλάδα μόλις πρόσφατα ξεκίνησε η ελεγχόμενη καλλιέργεια του και διάθεση ευτυχώς σε λογικές τιμές, από αρτοποιεία (όπως η αλυσίδα Σπύρου με υπέροχο και γευστικό ποιοτικό αποτέλεσμα) πάλι ως Dinκel. Αναφέρω την συγκεκριμένη αρτοποιεία γιατί είναι και η μόνη που στην είσοδο των μαγαζιών της έχει αναρτήσει κατατοπιστικότατο ενημερωτικό άρθρο για το θέμα Dinkel – Zέα.
— Σαν προσωπική εμπειρία μπορώ να καταθέσω καταναλώνοντας το ότι μόλις τώρα κατάλαβα γιατί το ψωμί αυτό θεωρείται ολοκληρωμένη τροφή. Συμπαγές σαν σύσταση «δέκα» φορές περισσότερο από το παραφουσκωμένο με χημικά σταρένιο ψωμί των φούρνων και με μια γεύση που από μόνη της καθιστά μια φέτα του, ένα πλήρες γεύμα. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας. Περί ορέξεως ουδείς λόγος και περί ενημέρωσης μιας ακόμα σκοτεινής πλευράς της ελληνικής ιστορίας, η μπουκιά είναι στο χέρι σας. Και η επιλογή της ζωής που θέλετε να ζήσετε. Όπως σε όλα τα θέματα.
iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου