Συνεχίζει ... τις διαταγές – απαιτήσεις ο ανθέλληνας Σόιμπλε

10/31/2012 - 17:08

1

Ο ανθέλληνας υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μετά τη σημερινή τηλεδιάσκεψη του Eurogroup που πραγματοποίησαν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης, για να συζητήσουν την πρόοδο που έχει σημειωθεί στις διαπραγματεύσεις για το αναθεωρημένο ελληνικό πρόγραμμα, δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να πληροί τις περισσότερες προϋποθέσεις για την απελευθέρωση της επόμενης δόσης.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Σόιμπλε, υπάρχει πρόοδος στις συνομιλίες για την Ελλάδα, οι οποίες, ωστόσο, δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Μάλιστα, ανέφερε ότι δεν αναμένει την έκθεση της τρόικας πριν τις 11 ή τις 12 Νοεμβρίου, οπότε και είναι προγραμματισμένη η επόμενη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, τη στιγμή που το ανακοινωθέν του Eurogroup κάνει λόγο για οριστική συμφωνία για την Ελλάδα στις 12 Νοεμβρίου.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

TO BINTEO ME TO ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΡΑΓΑΚΗ

ΟΡΙΑΚΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ Ο Ε.Βενιζέλος υπόσχεται ... υπουργεία στους ΠΑΣΟΚους!

?

Με οριακή πλειοψηφία 152-155 βουλευτών αναμένονται να περάσουν σήμερα από την Βουλή τα νέα μέτρα της κυβέρνησης για το "πακέτο" των 13,5 δισ. φόρων, μισθολογικών περικοπών κλπ που ζητά η τρόϊκα ως εγγύηση για να επιτρέψει να δοθεί το νέο δάνειο των 31,5 δισ. ευρώ που θα κατευθυνθεί συνολικά στην αποπληρωμή των ξένων δανείων και στα ταμεία των τραπεζιτών προς ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους.

Μετά την άρνηση της ΔΗΜΑΡ, τουλάχιστον 6 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν θα τα ψηφίσουν (μπορεί ο αριθμός να είναι και μεγαλύτερος) και έφταε ο Ε.Βενιζέλος να υποσχθεθεί υποργοποιήσεις των Α.Λοβέρδου, Μ.Χρυσοχοϊδη και Α.Διαμαντοπούλου για να δεχθούν να το ψηφίσουν. Πότε; Όταν γίνει ο ανασχηματισμός που οι παρατηρητές τον τοποθετούν πριν τον Μάρτιο. 
                     
Η ΔΗΜ.ΑΡ. όπως φαίνεται κλίνει προς το "ΟΧΙ" ή το "παρών"αφού δεν έγινε καμία από τις αλλαγές που ζητούσε. Το Μαξίμου υπολογίζει σε 154 ΝΑΙ, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα υπάρχει ούτε μία απώλεια από τους 127 βουλευτές της Ν.Δ. κάτι το πολύ δύσκολο όμως.

Ο πρωθυπουργός προσανατολίζεται να αποδεχθεί μία χαλαρή σχέση στήριξης της ΔΗΜ.ΑΡ. απέναντι στην κυβέρνησή του, έστω και αν η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν μετέχει σε αυτήν. Με τον τρόπο αυτό πιστεύει ότι θα επιμηκύνει το χρόνο ζωής της κυβέρνησής του και να περάσει το κρίσιμο 2013.

Εκτιμούν ότι υπάρχουν, αυτή τη στιγμή, 6 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έχουν αποφασίσει να πουν ΟΧΙ.  Είναι οι κ.κ Σκανδαλίδης,Κασσής,Κουτσούκος,Παραστατίδης,Ανδρουλάκης και Κεγκέρογλου, ενώ και η Α.Γκερέκου δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα υπερψηφίσει. Στην ομιλία της στην Βουλή επιτέθηκε με δριμύτητα στις ρυθμίσεις.

Ο Ε.Βενιζέλος, προσπάθησε να περιορίσει τις απώλειες υποσχόμενος συμμετοχή μελών της Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, στον ανασχηματισμό όποτε και αν αυτός γίνει. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι θα φύγουν κάποιοι νεοδημοκράτες. Και δεν ξέρουμε πόσο λογικό είναι να έχει περισσότερους από δύο-τρεις  υπουργούς ή υφυπουργούς ένα κόμμα που έχει λάβει 12% στις εκλογές και σήμερα οι δημοσκοπήσεις το φέρουν στο 7%.

Έτσι στη διαμόρφωση μιας συμμαχίας του ΝΑΙ και κινούνται ανοιχτά οι γνωστοί "ηρακλειδείς" της τρόϊκας, Α.Λοβέρδος, Μ.Χρυσοχοϊδης και Α..Διαμαντοπούλου. Και οι τρεις τους φαίνεται ότι διατηρούν δίαυλο επικοινωνίας με το Μαξίμου, σε μία προσπάθεια να περάσουν τα μέτρα αλλά και να διαμορφωθούν οι μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις και συμμαχίες. Παράλληλα έχουν ασκήσει πιέσεις σε βουλευτές της επιρροής τους οι οποίοι έριξαν τους τόνους και υπάρχουν διαβεβαιώσεις ότι θα συνταχθούν με το ΝΑΙ.

Ο κ.Ντόλιος, που θεωρείται ότι ανήκει στο κλίμα της κ.Διαμαντοπούλου, θα στηρίξει με την ψήφο του τα μέτρα. Το ίδιο και οι κ.κ Μπόλαρης,Αηδόνης αλλά και η κ.Τζάκρη που επηρεάζονται από τον κ.Λοβέρδο. Το ίδιο ισχύει και για τον κ.Μωραϊτη που επηρεάζεται από τον κ.Χρυσοχοϊδη.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

KΙΝΗΣΗ ΜΑΤ ΑΠΟ ΚΥΠΡΟ Εδωσαν άδειες ερευνών στην ΑΟΖ σε Ρωσία, Γαλλία, Ιταλία, Ν.Κορέα!

47

Με μια κίνηση-ματ η Κύπρος την πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης με την τρόϊκα έδωσε άδειες σε τέσσερς βυθοτεμάχια (¨Οικόπεδα") της ΑΟΖ της, σε τέσσερα κράτη, εκ των οποίων δύο (Ρωσία και Γαλλία είναι στρατηγικοί της σύμμαχοι αι ουσιαστικά εγγυητές της ασφέλειάς της. Χθες αργά τη νύχτα το υπουργικό συμβούλιο ενέκρινε την παρχώρηση αδειών στη γαλλική  Total, στην ρωσική Gazprom (έχει κατέβει με θυγατρικές της) και δύο οικόπεδα στην ιταλική κοινοπραξία Eni με συμμετοχή της κορεατικής KoGas.

Πρόκειται για τα τέσσερα πιο "δημοφιλή", βιθοτεμάχια στην κυπριακή ΑΟΖ, τα οποία γειτονεύουν με το οικόπεδο 12 και υπάρχει υψηλή η πιθανότητα εύρεσης υδρογονανθράκων, δηλαδή φυσικού αερίου ή πετρελαίου.

Όπως δήλωσε μετά τη συνεδρία του Υπουργικού, ο Υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού Νεοκλής Συλικιώτης, οι άδειες αποφασίστηκε να χορηγηθούν για τα τεμάχια 2, 3, 9 και 11. 

Οι παραπάνω εταιρείες συστήνουν τις κοινοπραξιες ENI, Cogas, Total  - Novatec και GP Global Resources και Total. Οπωσδήποτε η ρωσογαλλική συμπόρευση από μόνη της δημιουργεί ένα ισχυρό στρατηγικό μπλοκ, το οποίο ούτε καν να φανταστούν δεν θα τολμήσουν οι Τούρκοι να το ενοχλήσουν.

«Λαμβάνοντας υπόψη τα κριτήρια έχουμε αποφασίσει να εγκρίνουμε την κατ’ αρχήν άδεια και εννοείται να προχωρήσουμε σε διαπραγματεύσεις σε ότι αφορά τα οικόπεδα 2 και 3 με την κοινοπραξία των εταιριών ΕΝΙ, η οποία είναι ιταλικής προσέλευσης και της Cogas από την Νότιο Κορέα».  Σε ότι αφορά το οικόπεδο 9, είπε, «να προχωρήσει η διαπραγμάτευση με την κοινοπραξία Total E&P Activities η οποία είναι σε σύμπραξη με τη Novatec και την GP Global Resources». Συμπλήρωσε τέλος ότι «σε ότι αφορά το οικόπεδο 11 με την εταιρεία Total».

Απαντώντας σε ερωτήσεις, ο Ν.Συλικιώτης ανέφερε ότι αναμένεται οι διαπραγματεύσεις να ολοκληρωθούν εντός του 2013 και να ξεκινήσουν άμεσα οι έρευνες. Υπολογίζουν ότι μέχρι το τέλος του 2013 θα μπορούν να έχουν τρυπήσει ή το αργότερο το πρώτο τρίμηνο του 2014, αν οι διαπραγματεύσεις ολοκληρωθούν το πρώτο τρίμηνο του έτους..

Παράλληλα υπενθύμισε ότι στον πρώτο γύρο αδειοδότησης οι διαπραγματεύσεις είχαν διαρκέσει περίπου 8 μήνες, προσθέτοντας

Απαντώντας σε ερώτηση για το οικονομικό όφελος που θα προκύψει για την Κυπριακή Δημοκρατία, ο κ. Συλικιώτης ανέφερε ότι ουσιαστικά «η οικονομική πρόταση αποτελείται από δύο μέρη, το όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας από την εξόρυξη, δηλαδή το ποσοστό το οποίο μετά τα  ανακτήσιμα έξοδα  θα πηγαίνει στο κράτος, που συνήθως κυμαίνεται σε ψηλά ποσοστά, προσεγγίζει ενδεχομένως και το 70%», προσθέτοντας ότι «το δεύτερο ήταν οι προτάσεις για τα δικαιώματα υπογραφής».
 
Δηλαδή, διευκρίνισε, με την υπογραφή των συμβολαίων, οι κοινοπραξίες που θα εξασφαλίσουν την άδεια για εξόρυξη θα καταβάλλουν αυτό που λέγεται «signature bonus», μπόνους υπογραφών, όπως είπε, προσθέτοντας ότι αυτά είναι τα έσοδα 200 εκ. ευρώ για τα οποία έγινε αναφορά στις προτάσεις της κυβέρνησης (για την ανάπτυξη).

Αυτό υπολογίστηκε γενικά, είπε, με κάποιους μέτριους υπολογισμούς, λέγοντας ότι τα ποσά που θα καταβληθούν θα είναι επίσης αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Εκείνο που έχει σημασία, είπε, είναι ότι με αυτή την απόφαση ανοίγουν κάποιες μεγάλες προοπτικές, πρώτα και κύρια και για την οικονομία της Κύπρου και για το ρόλο που διαδραματίζει ως ένας νέος σημαντικός ενεργειακός παίκτης και στην Ευρώπη αλλά και στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

«Αντιλαμβάνεστε το πόση σημασία έχει για την οικονομία μας η υπογραφή συμβολαίου με σημαντικές κοινοπραξίες που έχουν μεγάλη δραστηριότητα διεθνώς στα θέματα υδρογονανθράκων και πόσο σημαντικό είναι το μήνυμα που στέλλεται για την οικονομία της Κύπρου», σημείωσε, προσθέτοντας ότι «με την υπογραφή συμβολαίου ξεκινούν σημαντικά έργα στην Κύπρο και σημαντικές επενδύσεις, όπως παράλληλα σημαίνει και δημιουργία αρκετών θέσεων εργασίας».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ: Αποδεχόμενοι τη δυσκολία επιστροφής στον κανόνα του χρυσού, η μοναδική λύση είναι η κυκλοφορία 100% καλυμμένων χρημάτων – όπου οι τράπεζες θα υποχρεωθούν να έχουν εγγυήσεις στις κεντρικές, ίσες με το σύνολο των χρημάτων που δανείζουν

“Αυτό που απομένει σε μία «μικτή Οικονομία» ως η καλύτερη «λύση», σε μία οικονομία δηλαδή που πιστεύει σε ένα όσο το δυνατόν μικρότερο κράτος (το οποίο όμως συνεχίζει να έχει στην κατοχή του τις κοινωφελείς, τις κερδοφόρες μονοπωλιακές και τις στρατηγικές επιχειρήσεις), καθώς επίσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία (στην οποία θα πρέπει να τοποθετούνται όρια διασφάλισης του ελεύθερου ανταγωνισμού, ενώ οφείλει να ελέγχεται), δεν είναι άλλο από την κρατικοποίηση των κεντρικών τραπεζών – με τις εμπορικές να παραμένουν μεν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά να ελέγχονται αυστηρά από τις κεντρικές και κατ’ επέκταση από το κράτος

Οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να είναι εξ ολοκλήρου δημόσιοι οργανισμοί, ανεξάρτητοι από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, από τους ιδιώτες επενδυτές, καθώς επίσης από τις κυβερνήσεις – αποτελώντας τον τέταρτο πυλώνα της κρατικής εξουσίας. Δίπλα στις τρεις ανεξάρτητες εξουσίες, στην εκτελεστική (κυβέρνηση), στη νομοθετική (κοινοβούλιο) και στη δικαστική, οφείλει να προστεθεί η νομισματική εξουσία – ένας δημόσιος θεσμός δηλαδή, ο οποίος να έχει το προνόμιο, το αποκλειστικό δικαίωμα καλύτερα της δημιουργίας των νόμιμων και αποδεκτών μέσων ανταλλαγής: των εκάστοτε χρημάτων και νομισμάτων.

Με τον τρόπο αυτό θα είχε τη δυνατότητα το κράτος να δανείζεται άτοκα - με μέτρο φυσικά και υπό τον διαρκή έλεγχο των υπολοίπων τριών εξουσιών, καθώς επίσης των Πολιτών του. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, όσον αφορά τις ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας – ενώ θα είχε τη δυνατότητα να κατευθύνει ορθολογικότερα την ποσότητα χρήματος (επίσης τα βασικά επιτόκια κλπ.), χωρίς να δημιουργούνται οι κερδοσκοπικές φούσκες, οι  υφέσεις και οι  πληθωρισμοί από τις μανιοκαταθλιπτικές, αχόρταγες «αγορές»”.  

Άρθρο

Η χρηματοπιστωτική κρίση, τα οδυνηρά επακόλουθα της οποίας συνεχίζει δυστυχώς να βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης, έχει αναμφίβολα πολλές διαφορετικές αιτίες – μερικές από τις οποίες είναι η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, καθώς επίσης η παγκόσμια αναδιανομή των εισοδημάτων.

Οι δύο πρώτες οφείλονται κυρίως στην προβληματική συνύπαρξη των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές οικονομίες, τόσο σε διεθνές, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – όπου δυστυχώς χώρες, όπως η Κίνα και η Γερμανία, απειλούν με τις εξαγωγικές τους «επιδόσεις», σε συνδυασμό με τον σκόπιμο περιορισμό της εσωτερικής τους ζήτησης, αφενός μεν ολόκληρο τον πλανήτη, αφετέρου την Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα.    

Όσον αφορά την τελευταία, με βάση την οποία οι μισθοί των αναπτυσσομένων οικονομιών αυξάνονται, ενώ οι μισθοί των ανεπτυγμένων μειώνονται, «τείνοντας» σε ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ τους, οι επιπτώσεις της στις ελλειμματικές, εξαρτημένες οικονομίες, στις οποίες ανήκει και η Ελλάδα, είναι εξαιρετικά επώδυνες (ειδικά όταν παράλληλα σχεδιάζεται η δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών κατάργησης της εργατικής και λοιπής νομοθεσίας – έτσι ώστε οι μισθοί της Ελλάδας, για παράδειγμα, να είναι ίσοι με τους μισθούς της Κίνας, συν το μεταφορικό κόστος).  

Περαιτέρω τα κράτη, στα πλαίσια των προσπαθειών τους να αντιμετωπισθεί η χρηματοπιστωτική κρίση, επεμβαίνουν μαζικά στις χρηματαγορές, με στόχο να διασώσουν τις υπερχρεωμένες τράπεζες και τον ίδιο τον εαυτό τους – αφού τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός τομέας των περισσοτέρων, έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια του δανεισμού.

Ένα από τα βασικά όπλα τους, μία μέθοδος αντιμετώπισης της κρίσης καλύτερα, είναι η πολιτική της αύξησης της ποσότητας χρήματος – η οποία θεωρείται ως η πολιτική του μικρότερου κακού («το μη χείρων βέλτιστον»). Το αποτέλεσμα της είναι η συνέχιση της αύξησης των χρεών, η οποία όμως κάποια στιγμή φτάνει στα ανώτατα όρια της. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ειδικά στην περίπτωση της Ευρωζώνης, η μοναδική λύση που θα απομείνει θα είναι η επέμβαση της ΕΚΤ – η οποία θα αναγκασθεί να επιλέξει το «μονεταρισμό» των χρεών, με την μαζική έκδοση νέων χρημάτων.

Το γεγονός αυτό θα μας οδηγήσει δυστυχώς σε έναν υψηλό πληθωρισμό, όπως τεκμηριώνεται από την ιστορία – όπου ο πληθωρισμός αποτελεί ουσιαστικά μία φορολογία, όπως όλες οι άλλες, η οποία όμως είναι εξαιρετικά ύπουλη, ενώ προκαλεί πολύ μεγάλες ζημίες στις οικονομίες των κρατών.

Ειδικότερα, αν και ο πληθωρισμός περιορίζει τα χρέη, δεν οδηγεί δυστυχώς σε ένα καλύτερο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στην καλύτερη περίπτωση, απλά επιτρέπει την περαιτέρω προβληματική επιβίωση των οικονομιών – ενώ θεωρείται ως μία πολύ ακριβή λύση, για να διατηρηθεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο είναι αδύνατον να λειτουργήσει ως έχει μακροπρόθεσμα.

Βέβαια, οι κεντρικές τράπεζες (τα ίδια προβλήματα με την Ευρωζώνη έχουν οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία και πολλές άλλες χώρες) τονίζουν κάθε φορά ότι, έχουν αρκετά μέσα στη διάθεση τους, με τα οποία μπορούν να απορροφήσουν την υπερβάλλουσα ρευστότητα από τις αγορές, έτσι ώστε να αποφευχθεί ο πληθωρισμός – κάτι που τεχνικά είναι φυσικά εφικτό.

Εν τούτοις, το ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι η τεχνική της μείωσης της ποσότητας χρήματος, αλλά η δυνατότητα να αποφασισθεί κάτι τέτοιο από την πολιτική – κάτι που είναι πολύ δύσκολο, αφού ο πληθωρισμός μειώνει τα χρέη των νοικοκυριών, καθώς επίσης όλων των άλλων υπερχρεωμένων συντελεστών, ιδιαίτερα δε των τραπεζών. 

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΝΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Συνεχίζοντας, αν και ο κίνδυνος να εξελιχθεί ο πληθωρισμός σε υπερπληθωρισμό δεν φαίνεται σήμερα μεγάλος, παραμένει υπαρκτός. Σε μία τέτοια περίπτωση, όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά ανησυχούν, παρατηρώντας τη διαρκή αύξηση της ποσότητας χρήματος – με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύονται πλέον τα χάρτινα χρήματα, τα οποία κατ’ επακόλουθο χάνουν ραγδαία, όσον αφορά την αγοραστική τους αξία.

Αν και ο κίνδυνος δεν φαίνεται σήμερα υπαρκτός, έχουμε την άποψη ότι, δεν είναι παράλογο να ασχοληθεί κανείς με ένα τέτοιο σενάριο, το οποίο έχει άμεση σχέση με το μέλλον του «ακάλυπτου», του μη εγγυημένου δηλαδή «χάρτινου» χρήματος, το οποίο επικράτησε στον πλανήτη μετά την κατάργηση του Bretton Woods.

Πολύ περισσότερο, επειδή η ευρωπαϊκή «πολιτική διασώσεων» (EFSF, ESM κλπ.), στα θεμέλια της οποίας «ελλοχεύει» μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων, ενώ στο δρόμο της έχει τοποθετηθεί μία θανατηφόρα γερμανική παγίδα, διορθώνει μόνο τα συμπτώματα της κρίσης – αφήνοντας ανέπαφες τις αιτίες της.  

 

Αναλυτικότερα «η αιτία των αιτιών», αυτή δηλαδή που «κρύβεται» στη βάση του προβλήματος, είναι η αρχιτεκτονική του σημερινού, χάρτινου νομισματικού συστήματος – της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά, μέσω κυρίως των εμπορικών τραπεζών.

Το γεγονός αυτό οδηγεί υποχρεωτικά σε συνεχώς αυξανόμενες και συχνότερες οικονομικές κρίσεις, οι οποίες αποτελούν ταυτόχρονα «την αιτία και το αιτιατό» της υπερχρέωσης. Για εκείνο το χρονικό διάστημα λοιπόν που δεν θα αποφασισθεί η αντιμετώπιση του κεντρικού προβλήματος της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά, κυρίως εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, οι κρίσεις θα συνεχίζονται αυξανόμενες - μέχρι την τελική κατάρρευση του συστήματος.

Τα παραπάνω δεν αφορούν φυσικά μόνο την Ευρωζώνη, αλλά όλα εκείνες τις «νομισματικές ζώνες», οι οποίες χρησιμοποιούν ακάλυπτα, χάρτινα χρήματα – γεγονός που σημαίνει ότι, είμαστε αντιμέτωποι με μία παγκόσμια κρίση του συστήματος των χάρτινων χρημάτων. Οι προσπάθειες δε καταπολέμησης της κρίσης με την έκδοση νέων, «ακάλυπτων» χρημάτων, με τεχνητά χαμηλά επιτόκια δανεισμού (τα οποία διαστρεβλώνουν τις αξίες, δημιουργούν τεράστιες φούσκες και καταστρέφουν «το αόρατο χέρι της αγοράς»), είναι αδύνατον να έχουν αποτέλεσμα.

Κατά την άποψη μας, όπως επίσης πολλών άλλων οικονομολόγων, αποδεχόμενοι τη δυσκολία και τους κινδύνους της επιστροφής στον κανόνα του χρυσού, η μοναδική λύση είναι η κυκλοφορία χρημάτων, τα οποία θα είναι 100% καλυμμένα (εγγυημένα) – γεγονός που είναι δυνατόν να συμβεί, εάν οι εμπορικές τράπεζες υποχρεωθούν να διαθέτουν εγγυήσεις στις εκάστοτε κεντρικές, ίσες με το 100% τω χρημάτων που δανείζουν (αντί μόλις 2% σήμερα). 

Η ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929, πολλοί Αμερικανοί οικονομολόγοι τότε ήταν επίσης της άποψης ότι, οι εμπορικές τράπεζες θα έπρεπε να υποχρεωθούν να καλύπτουν όλα τα δάνεια που ενέκριναν, διατηρώντας 100% εγγυήσεις στις εκάστοτε κεντρικές.

«Η βασική ιδέα είναι να ανεξαρτητοποιηθούν τα χρήματα από τις πιστώσεις», τεκμηρίωσε τότε τη θέση του ο οικονομολόγος I. Fisher ολοκληρώνοντας με το εξής: «Οφείλουμε να διαχωρίσουμε τη διαδικασία της δημιουργίας και της καταστροφής των χρημάτων, από τις τραπεζικές λειτουργίες».

Η πρόταση του κ. I. Fisher, γνωστή ως το «πλάνο του Σικάγου», εξετάσθηκε τότε πολύ σοβαρά από τον Αμερικανό πρόεδρο (F. Roosevelt), ο οποίος όμως δεν μπόρεσε να την εφαρμόσει στην πράξη – επειδή αντιστάθηκε με επιτυχία ο πανίσχυρος χρηματοπιστωτικός κλάδος, ο οποίος κερδίζει τεράστια ποσά, από το «βασιλικό» αυτό του προνόμιο.

Δύο οικονομολόγοι του ΔΝΤ τώρα ασχολήθηκαν με την ερώτηση, σχετικά με τα επακόλουθα της εφαρμογής αυτής της ιδέας στη σημερινή εποχή, προσπαθώντας να απαντήσουν με τη βοήθεια των μεθόδων της σύγχρονης μακροοικονομίας – δημιουργώντας ένα μοντέλο, το οποίο εμπλούτισαν με στοιχεία της αμερικανικής οικονομίας.

Τα αποτελέσματα των ερευνών τους ήταν εντυπωσιακά – αφού διαπιστώθηκε ότι, οι μελέτες των οικονομολόγων από το 1930 είναι εξ ολοκλήρου σωστές.

«Η εφαρμογή του πλάνου του Σικάγου σήμερα, θα μείωνε σημαντικά τις μανιοκαταθλιπτικές εξάρσεις των αγορών, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με τους ρυθμούς ανάπτυξης-ύφεσης. Θα μπορούσε επί πλέον να εμποδίσει εντελώς τις τραπεζικές επιθέσεις (bank runs), καθώς επίσης να οδηγήσει στον περιορισμό των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών.

Εκτός αυτού, θα είχε σαν αποτέλεσμα την σημαντική καλυτέρευση του βιοτικού μας επιπέδου – ενώ θα προκαλούσε ανάπτυξη, η οποία θα πλησίαζε ακόμη και το 10% του ΑΕΠ», ήταν σε γενικές γραμμές τα συμπεράσματα των δύο οικονομολόγων.  

Ολοκληρώνοντας, από τη στιγμή εκείνη που τα κράτη παρέδωσαν το κυριαρχικό τους προνόμιο, σχετικά με τη δημιουργία χρημάτων, στις εμπορικές τράπεζες, καθώς επίσης τα κέρδη τους από αυτό (υπολογίζονται μεταξύ 5% και 10% επί των δημοσίων εσόδων), οι τράπεζες κατάφεραν να αναδειχθούν στον κυρίαρχο του παιχνιδιού – με αποτέλεσμα τα κράτη, οι πολίτες τους δηλαδή, να πληρώνουν ετήσια υπέρογκους τόκους (στην Ελλάδα σήμερα το κόστος δανεισμού του δημοσίου, οι τόκοι δηλαδή, ξεπερνούν το 25% των εσόδων από τη φορολογία).        

Ολοκληρώνοντας, σε σχέση με τη δημιουργία του χρήματος, είναι ίσως σκόπιμο να παραθέσουμε ξανά το παρακάτω κείμενο:  

Η ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Αναλυτικότερα, με τη διαδικασία της «δημιουργίας» χρήματος «κατασκευάζεται» ουσιαστικά το «λογιστικό χρήμα», το οποίο στη συνέχεια «διοχετεύεται» στο κυκλοφοριακό σύστημα της Οικονομίας. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει βέβαια με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων εκ μέρους του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, από τις εμπορικές τράπεζες – επίσης, με τη δανειοδότηση των ιδιωτικών τραπεζών από τις εκάστοτε κεντρικές τους, ή από την αντίστοιχη μεταξύ τους, στη διατραπεζική αγορά.

Για παράδειγμα, όταν μία εταιρεία (ιδιώτης, δημόσιο) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, «δημιουργούνται» αυτόματα νέα χρήματα – όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη ή δανείζεται από την κεντρική. Εκτός αυτού, δημιουργούνται επίσης νέα χρήματα από τις ιδιωτικές τράπεζες, όταν αγοράζουν στοιχεία του Ενεργητικού τους (αξιόγραφα, ακίνητα κλπ.), ανοίγοντας πιστωτικό λογαριασμό (όψεως) στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται.

Έτσι λοιπόν, η «δημιουργία» του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες «καταστρέφει», περιορίζει δηλαδή, την υφιστάμενη ποσότητα χρημάτων.

Τα «άϋλα» χρήματα δε που «παρασκευάζονται» ή «καταστρέφονται» με αυτόν τον τρόπο, ονομάζονται, σε αντίθεση με αυτά που προέρχονται από τα ευγενή μέταλλα, «Fiat Money» - από το λατινικό «fiat», το οποίο μεταφράζεται ως «δημιουργία» (στην προκειμένη περίπτωση, χρήματα που δημιουργούνται από το τίποτα).

Είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε εδώ ότι, τα χρήματα που δημιουργούνται με αυτή τη «μαγική» διαδικασία, αντιπροσωπεύουν πραγματικές αξίες (ΑΕΠ), εφόσον δανείζονται έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ.), οι οποίες «δεσμεύονται» από τις τράπεζες σαν εγγυήσεις.

Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των Subprimes (Η.Π.Α., Ισπανία, Ιρλανδία κλπ.), όταν δηλαδή υπάρχουν «στρεβλώσεις» στις αγορές, τότε τα χρήματα που δημιουργούνται με το συγκεκριμένο αντίκρισμα είναι εντελώς αδικαιολόγητα – με αποτέλεσμα να «εκβάλλουν» στις γνωστές μας χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου «καταστρέφονται» (διαγράφονται, καίγονται) στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες.

Οφείλουμε να σημειώσουμε επίσης ότι, οι εμπορικές τράπεζες επιτρέπεται να δανείζουν στους καταναλωτές (επιχειρήσεις και ιδιώτες), ένα συγκεκριμένο πολλαπλάσιο ποσόν των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους (καταθέσεων), στην εκάστοτε κεντρική τράπεζα.

Στην Ευρώπη (ΕΚΤ) είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν ένα ελάχιστο απόθεμα καταθέσεων (ρεζέρβα) ύψους 2% - γεγονός που σημαίνει ότι μπορούν να δανείζουν το 50πλάσιο των καταθέσεων που διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, με τη μορφή λογιστικών χρημάτων (θα αλλάξει στο 33πλάσιο, με βάση τη συνθήκη της Βασιλείας ΙΙΙ, αλλά από το 2018 – τόσος ήταν ο «πολλαπλασιαστής» κεφαλαίων στη Lehman Brothers, όταν χρεοκόπησε).

Σε ορισμένες χώρες (Καναδάς, Σουηδία, Μ. Βρετανία) δεν είναι υποχρεωμένες οι ιδιωτικές τράπεζες να διαθέτουν ελάχιστα αποθέματα στις κεντρικές. Φυσικά τηρούνται παράλληλα ορισμένοι άλλοι κανόνες, όπως το ύψος των καταθέσεων σε σχέση με την εκχώρηση δανείων, έτσι ώστε να υπάρχει κίνητρο για τις τράπεζες, η «διαχείριση» των αποταμιεύσεων και ιάφοροι άλλοι, στους οποίους θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο μέλλον. Ειδικά όσον αφορά τα μετρητά χρήματα, η δημιουργία τους είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της εκάστοτε κεντρικής τράπεζας – αν και αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος (περί το 3%), της συνολικής ποσότητας χρήματος, ενώ βαίνουν συνεχώς μειούμενα.

Η αιτία της μείωσης των μετρητών χρημάτων, ανεξάρτητα με τα όσα συνήθως λέγονται, είναι η περιορισμένη ωφέλεια (κερδοφορία) των τραπεζών, αφού δεν μπορούν να 50πλασιαστούν ανάλογα - παράλληλα με το ότι απαιτούνται ίσου ύψους καταθέσεις των εμπορικών, στις κεντρικές τράπεζες.

Αυτός είναι ουσιαστικά ο κύριος λόγος, για τον οποίο οι συναλλαγές με μετρητά χρήματα περιορίζονται συνεχώς, ακόμη και νομοθετικά, αντικαθιστάμενες με το «πλαστικό χρήμα», με τη χρήση επιταγών ακόμη και για μικρά ποσά κλπ. Οι τράπεζες αντιπαθούν λοιπόν τις συναλλαγές με μετρητά, επειδή διαθέτουν συνήθως πολύ περιορισμένα αποθέματα πραγματικών χρημάτων – για κανέναν άλλο λόγο.     

Συνεχίζοντας, από τα παραπάνω τεκμηριώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η «τοκογλυφική» λειτουργία των τραπεζών, η οποία δεν είναι «σχήμα λόγου», αλλά απτή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα διαθέτει καταθέσεις ενός εκατομμυρίου στην κεντρική μπορεί, σύμφωνα με όσα έχουμε αναφέρει, να δανείζει 50 εκατομμύρια – δηλαδή, 49.000.000 περισσότερα από αυτά που διαθέτει. Εάν χρεώνει λοιπόν επιτόκιο 5%, κερδίζει ετήσια 2.500.000, διαθέτοντας καταθέσεις ύψους 1.000.000. Επομένως, κερδίζει 250% ετησίως στο ποσόν που πραγματικά «επενδύει» - ένα εξόφθαλμα τοκογλυφικό επιτόκιο, άνω του 20% μηνιαία (οι τοκογλύφοι κερδίζουν πολύ λιγότερα).

Εάν συμπληρώσουμε δε ότι οι τράπεζες, με διάφορα τεχνάσματα, πολλαπλασιάζουν ακόμη περισσότερο τον «αέρα» που δανείζουν (για παράδειγμα, όταν ασφαλίζουν τα δάνεια τους, θεωρούνται σαν να μην υπάρχουν – έτσι λειτούργησαν οι τράπεζες με τα γνωστά μας πια CDS, τα Credit Default Swaps), τότε τα επιτόκια που απολαμβάνουν στο αρχικό τους εγγυητικό κεφάλαιο του 1.000.000, ξεπερνούν κατά πολύ το 500% ετησίως. 

Ο κίνδυνος τώρα των μαζικών αναλήψεων των καταθετών από τις τράπεζες (επιδρομή στις τράπεζες - Bank run) οφείλεται στο ότι, οι τράπεζες διαθέτουν μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των καταθέσεων σε μετρητά, της τάξης του 3%. Εάν λοιπόν ένας μεγαλύτερος αριθμός καταθετών θελήσει να αποσύρει τα χρήματα του, οι τράπεζες αδυνατούν να τα διαθέσουν.

Έτσι συνέβη σε γενικές γραμμές στην κρίση του 1930 - κάτι που τελικά επιλύθηκε αργότερα, ως ένα βαθμό, με τη βοήθεια της ίδρυσης των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες καλύπτουν (εν μέρει φυσικά), τέτοιου είδους ενδεχόμενα (Bank run).

Αυτό που επίσης συνέβη στην ίδια κρίση (1930), ήταν η μανία «αποχρέωσης» των νοικοκυριών (επιστροφή παλαιών δανείων, κανένας νέος δανεισμός) – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, αφενός μεν την «καταστροφή» μεγάλων ποσοτήτων χρήματος, αφετέρου το μηδενισμό της δημιουργίας νέων (μία από τις σημαντικότερες «παρενέργειες» του φαινομένου του «στασιμοπληθωρισμού», από τον οποίο κινδυνεύει τα μέγιστα σήμερα η χώρα μας, λόγω της ΔΝΤ-πολιτικής, στην οποία «σέρνεται» κυριολεκτικά η κυβέρνηση μας).     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σε αρκετές χώρες δημιουργούνται ήδη κινήματα πολιτών, με στόχο την κατά 100% κάλυψη των δανείων από τις εμπορικές τράπεζες – επίσης, με την επαναφορά της νομισματικής κυριαρχίας, του αποκλειστικού προνομίου καλύτερα της έκδοσης χρημάτων, στα κράτη.

Κατά την άποψη μας και με δεδομένο το ότι, οφείλει να αντιμετωπισθεί άμεσα η δικτατορία των τραπεζών, πριν οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, ανάλογα κινήματα οφείλουν να υπάρξουν και στην Ελλάδα – παρά το ότι τα προβλήματα της χώρας μας, η οποία ευρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα για τέταρτο συνεχές έτος, οφείλονται κυρίως στη «χρήση» της ως πειραματόζωο, εκ μέρους της Γερμανίας και των Η.Π.Α. 

 http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2724.aspx

Ρέσλερ: Όλη η βοήθεια προς την Ελλάδα μέσω δεσμευμένου λογαριασμού

 

Σοκ και έντονο προβληματισμό στην Αθήνα προκαλεί για μια ακόμη φορά ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας και αντικαγκελάριος της χώρας, Φίλιπ Ρέσλερ, ο οποίος σε δηλώσεις του απόγευμα της Τρίτης, τόνισε ότι όλη η μελλοντική βοήθεια προς την Ελλάδα θα πρέπει αν πληρωθεί μέσω ενός δεσμευμένου λογαριασμού, ώστε να διασφαλίζεται η συμμόρφωση με τους στόχους του σχεδίου διάσωσης.

Επαναλαμβάνοντας μια ιδέα, η οποία είχε αρχικά διατυπωθεί από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο κ. Ρέσλερ δήλωσε ότι «ένα τέτοιο βήμα θα βελτιώσει τη διαφάνεια ενός προγράμματος διάσωσης το οποίο είναι ιδιαίτερα αντιλαϊκό στη Γερμανία, η οποία αναγκάστηκε να επωμιστεί τους μεγαλύτερους κινδύνους».

Ο κ. Ρέσλερ είπε επίσης ότι η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στο ευρώ, αρκεί να προχωρήσει στην υλοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

«Δεν είναι απαραίτητο η χώρα να αποχωρήσει από το ευρώ, αρκεί όμως να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Ρέσλερ.

Πηγή: Wall Street Journal

Η χορηγία της “Ελληνικής άνοιξης” ανακοινώθηκε από τον σφαγέα Σόρος υπό τα χειροκροτήματα του πολιτικού ανδρεικέλου.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 30, 2012

Βγήκε λοιπόν και επισήμως η είδηση για την χρηματοδότηση της πορτοκαλί επανάστασης ή μάλλον της ‘Ελληνικής άνοιξης” που έπεται. Ο ναζιστής σφαγέας Σόρος που το βρώμικο χρήμα του καταλήγει σε ποταμούς αίματος, εσωτερική κατάρρευση και εκποίηση των εθνών, ανακοίνωσε την “πρωτοβουλία” του. Παρουσία – ποιού άλλου;- του πιστού του συνεργάτη, Γεωργίου Παπανδρέου που
εκτέλεσε βήμα προς βήμα το σχέδιο των κερδοσκόπων vulture funds.
Οι κόνδορες λοιπόν είναι εδώ.
Το ελπιδοφόρο είναι ότι δεν βρέθηκε ελληνόφωνος κομματικός σχηματισμός για να συνεργαστεί μαζί του, όπως έγινε στις άλλες χώρες “παρέμβασης”. Η παπανδρεϊκή συμμορία πλέον έχει σβηστεί από τον χάρτη.
Κάποιοι κωμικοί της γιαλαντζί αριστεράς που όταν η Κλίντον ανακοίνωνε χρηματοδότηση των “επαναστατών” της Συρίας ανακοίνωναν “αντεξουσιαστικές” συναυλίες αλληλεγγύης στους “επαναστάτες” δεν κατάφεραν να μαζέψουν παρά μερικές εκατοντάδες κόσμου. Το μήνυμα λοιπόν είναι πολύ πιο ελπιδοφόρο από ότι μπορούσαμε να φανταστούμε.
Οι λίγοι ελεεινοί που θα δεχθούν να κάνουν τους διαχειριστές, τους “λοχαγούς” των ταγμάτων του χάους θα απομονωθούν άμεσα. Οπότε ο εχθρός θα είναι πολύ πιο φανερός από όσο θα ήθελε.
Έτσι, ο κύριος Σόρος που κάθε φορά που ο ΓΑΠ έλεγε τις διεθνείς ασυναρτησίες του γινόταν κάτι εκατομμύρια πλουσιότερος “λες και ήξερε ο μπαγάσας”, θα ακολουθήσει την μοίρα των πατέρων του. Του Μέτερνιχ, του Φον Γκρούμπκωφ, του Κεμάλ, του Μουσολίνι και του Αδόλφου.
Το “χάος” στην Ελλάδα ήταν πάντα μήτρα αναγέννησης αγαπητέ George. Θα το διαπιστώσεις κατά το purgatoire σου. 
olympia

ΠΡΟΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΙΣΡΑΗΛ - ΙΡΑΝ Ισραηλινά πλοία κατευθύνονται εναντίον ιρανικών στο Σουδάν

10/30/2012 - 20:36

17

Σε νέα εστία έντασης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν κινδυνεύει να μετατραπεί η Ερυθρά θάλασσα μετά την άφιξη και ελλιμενισμό στο Port Sudan μία ιρανικής φρεγάτας και ενός πλοίου ανεφοδιασμού, ενώ την ίδια στιγμή ισραηλινά πλοία διέσχισαν το Σουέζ και κατευθύνονται προς τα νότια προς τις ακτές του Σουδάν.
Τα ιρανικά πλοία ανήκουν στον 15^ου στολίσκο του ιρανικού Ναυτικού, ενώ δεν θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη και το ενδεχόμενο στην Ερυθρά θάλασσα να περιπολεί και ένα ιρανικό υποβρύχιο κλάσης Kilo από τα τρία συνολικά που το Ιράν διαθέτει. Την ίδια στιγμή σύμφωνα με ισραηλινά ΜΜΕ  δύο Ισραηλινά πολεμικά πλοία διέσχισαν την διώρυγα του Σουέζ σήμερα και κατευθύνονται νότια. Στρατιωτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η κίνηση αυτή του Ισραηλινού Ναυτικού δεν είναι άσχετη με την είσοδο στην Ερυθρά θάλασσα και τον ελλιμενισμό των Ιρανικών πλοίων στο Σουδάν σύμμαχο του Ιράν στην περιοχή.
Οι επισκέψεις του ιρανικού Ναυτικού στην περιοχή της Ερυθράς θάλασσας έχουν ενταθεί τα τελευταία δύο χρόνιας με την διαρκή και τακτική αποστολή πλοίων στην περιοχή του Άντεν για την αντιμετώπιση της πειρατείας και τις περιπολίες στην Ερυθρά ως μέσο επίδειξης δύναμης προς το Ισραήλ. Από την πλευρά του το Ισραήλ στο παρελθόν το 2009 είχε στείλει δύο από τις τρείς κορβέτες κλάσης Eilat που διαθέτει και ένα από τα τέσσερα υποβρύχια κλάσης Dolphin που διαθέτει, ενώ και τον Αύγουστο του 2011 Ισραηλινά πλοία διέσχισαν το Σουέζ.
Με δεδομένη την παραδοσιακή αντιπαράθεση των δύο κρατών και τις πρόσφατες περιφερειακές «αψιμαχίες» τους, όπως τον πρόσφατο βομβαρδισμό των σουδανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων από την Αεροπορία του Ισραήλ και την απόπειρα της Hamas να καταστρέψει τον πυρηνικό σταθμό του Ισραήλ στην Dimona με ρουκέτες, μία θερμή συνάντηση των ιρανικών και των Ισραηλινών πλοίων στην Ερυθρά με απρόβλεπτες συνέπειες δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί.
Φυσικά όλα εξαρτώνται από το πόσο οι δύο πλευρές επιθυμούν να έρθουν σε ευθεία αντιπαράθεση. Πάντως η περιοχή της Ερυθράς θάλασσας τείνει να μετατραπεί στο πρώτο ουσιαστικό πεδίο άμεσης στρατιωτικής αντιπαράθεσης των Ενόπλων Δυνάμεων των δύο κρατών οδηγώντας την ολοκληρωτική σύγκρουση των δύο πλευρών ολοένα και πιο κοντά στην πραγματθικότητα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr       

;

«Μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων θυσιάζεται στο όνομα του ευρώ»

πρώτο θέμα

 

Τη θέση πως μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, «δίνει επιτέλους ελπίδα», έξοδος που πρέπει να συνοδευτεί με μια διάσωση των τραπεζών, με επιδοτήσεις για ευαίσθητες εισαγωγές, ενώ θα πρέπει να υπάρχει και επιλογή για επιστροφή, διατυπώνει ο γνωστός Γερμανός οικονομολόγος και πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου, Χανς-Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Ντερ Στάνταρντ».

Όπως σημειώνει, αυτή τη στιγμή, θυσιάζεται στην Ελλάδα μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που δεν βρίσκουν μια θέση εργασίας, πάνω από το μισό των νέων ανθρώπων είναι άνεργοι και όλα αυτά στο όνομα του ευρώ.

Απαντώντας στην ερώτηση, αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει ανταγωνιστική, ο Γερμανός οικονομολόγος -ο οποίος στο παρελθόν έχει κρατήσει σκληρή στάση απέναντι στη χώρα- απαντά πως, αν μέσα από προγράμματα λιτότητας ασκούνται τόσο μεγάλες πιέσεις σε μισθούς και σε τιμές, έως ότου η χώρα γίνει ανταγωνιστική τότε θα καταρρεύσει η κοινωνία της και αυτό είναι απαράδεκτο. Κατά την άποψή του, εκείνο που πρέπει να γίνει είναι η δημιουργία συμβατών εναλλακτικών επιλογών, μια έξοδος από το ευρώ χωρίς κινδύνους μετάδοσης και χωρίς σενάρια καταστροφής.

Ο ίδιος θεωρεί πως το ευρώ υπήρξε ένα πολιτικό εγχείρημα, όμως, 20 χρόνια μετά το Μάαστριχτ, φαίνεται να μην λειτουργεί καθόλου προκαλώντας αναταραχή στην Ευρώπη, διότι μια σειρά χωρών της έχουν περιπέσει σε βαθιά κρίση, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να καταργηθεί, απλά το ευρώ έχει υποστεί βλάβες που θα πρέπει να επιδιορθωθούν.

Προς τούτο, υποστηρίζει ο Χανς-Βέρνερ Ζιν, χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, για παράδειγμα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, της οποίας, όπως σημειώνει, οι δραστηριότητες θα πρέπει να περιοριστούν, διότι ασκεί περιφερειακή πολιτική και δεν είναι αυτή η αποστολή της.

Kostas Vaxevanis: «They are searching for me instead of the truth»

Παρακαλώ όλους τους καλούς αναγνώστες σε Ελλάδα και εξωτερικό να διαδώσουν αυτό το βίντεο σε φίλους τους και γνωστούς που μένουν στο εξωτερικό. Τώρα που -με αφορμή τη δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ- τα μεγάλα ξένα ΜΜΕ εστιάζουν στο έλλειμμα δημοκρατίας στην Ελλάδα, ας πληροφορηθούν οι πολίτες όλου του κόσμου τι συμβαίνει στη χώρα μας, πέρα από την οικονομική χρεοκοπία. (Ευχαριστώ τους δυο καλούς φίλους για τη μετάφραση στα αγγλικά.)
 http://pitsirikos.net

Ποιοι καλύπτουν τον άνθρωπο(Παπακωνσταντίνου) που βύθισε τη χώρα;

κουρδιστό πορτοκάλι

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Η σχέση της καλοντυμένης- γοητευτική για πολλούς και σίγουρα μυστηριώδης- Γαλλίδας επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ με την Ελλάδα της κρίσης είναι σχεδόν μεταφυσική. Δύο λίστες που πέρασαν από τα χέρια της θα μπορούσαν να αποτελούν σημεία αναφοράς σε όλα τα ντοκυμαντέρ αλλά και τις ταινίες που θα γυρισθούν στο μέλλον για την κρίση που βιώνει η Ευρώπη και την πολύ πιθανή διάλυση της ευρωζώνης. Δεν θα κάνουμε λόγο για το ξέσπασμα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που αχνοφαίνεται στο βάθος, για να μην χαλάσουμε την σκηνή που ακολουθεί. 
Mάιος 2009. Στον “Αστέρα Βουλιαγμένης” διεξάγεται η ετήσια σύνοδος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Ο τότε τσάρος της Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου πλησιάζει την υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας και της δίνει μια κόλλα χαρτί που είχε δανεισθεί από την ρεσεψιόν και πάνω στην οποία είχε γράψει μια λίστα με τα μέτρα που επρόκειτο να πάρει η κυβέρνηση του Καραμανλή για την οικονομία και το ελληνικό χρέος. Σε αντίθεση με την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά του Έλληνα υπουργού η λίστα της Λαγκάρντ ήταν σε ηλεκτρονική μορφή και περιείχε κοντά  στα 2.000 ονόματα Ελλήνων φοροφυγάδων. Την παρέλαβε ο διάδοχος του Παπαθανασίου Γιώργος Παπακωνσταντίνου και έκτοτε η τύχη της αγνοείται.

Ένα βράδι εκείνου του Μαίου του '09 μια παρέα Ελλήνων που παίρνουν μέρος στις εργασίες της Συνόδου της Λέσχης αποτελούμενη από τους Γιάννη Παπαθανασίου, Αννα Διαμαντοπούλου, Γιάννη Στουρνάρα, Γιώργο Αλογοσκούφη και ο Οδυσσέα Κυριακόπουλο αποφάσισαν να καλέσουν και ορισμένους από τους διακεκριμένους ξένους προσκεκλημένους της λέσχης και, όλοι μαζί, να πάνε για φαγητό. Επέλεξαν το «Nobu», το θεωρούμενο ως το καλύτερο γιαπωνέζικο εστιατόριο του κόσμου (και κατά πάσα πιθανότητα το ακριβότερο στην Ελλάδα), το οποίο στεγάζεται στις εγκαταστάσεις του «Αστέρα»-όπως μας πληροφορεί ο Στέφανος Κασιμάτης-που τότε εργάζονταν ακόμη στο “ΒΗΜΑ”.


Στο βάθος του εστιατορίου είδαν τον μετέπειτα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να δειπνεί με την σύζυγό του Άντα. Η έκπληξή τους τεράστια όχι γιατί δεν περίμεναν από έναν λάτρη της σωστής διατροφής να βρίσκεται ανάμεσά τους αλλά γιατί ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης  είχε ενημερώσει τους ιθύνοντες της Λέσχης οι οποίοι τον είχαν καλέσει να παρευρίσκεται και να μιλήσει ότι θα βρίσκεται στη Κίνα όπου θα πραγματοποιούσε επίσκεψη με την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!

Σε αντίθεση με τον χαμένο στον κόσμο του πρώην πρωθυπουργό, ο εκ Κοζάνης τσάρος της Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου τα 3 χρόνια που ακολούθησαν θα έδινε το παρόν με απόλυτη συνέπεια στις Συνόδους της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το 2010 στο Sitges νότια της Βαρκελώνης, το 2011στην Ελβετία και το 2012 στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ.



Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εκτιμούσαν πως ο ΓΑΠ θα επιλέξει έναν πιο έμπειρο πολιτικό να του αναθέσει την οικονομία μιας χώρας που λίγους μήνες αργότερα θα έβαζε φωτιά στην Ευρώπη. Διαψεύσθηκαν. Ο Παπανδρέου εθισμένος στον χαοτικό τρόπο σκέψης ανέθεσε σε έναν άπειρο γόνο γνωστής πολιτικής οικογένειας της Κοζάνης την ελληνική οικονομία λίγο πριν εκείνη πέσει στο παγόβουνο. Βέβαια είχε προηγηθεί η αμέριστη βοήθεια του γερμανοτραφή Κώστα Σημίτη στο πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου, τον οποίο είχε αναγάγει σε σύμβουλο-μαζί με τον Πανταγιά, τον Νεονάκη και άλλους φωστήρες.
Ο Παπακωνσταντίνου έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να σιγουρέψει αυτή τη σύγκρουση. Κι αφού τα κατάφερε συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς εγωπάθειας και ωχαδελφισμού έως πρόσφατα που έγραψε κανονικά την Επιτροπή της Βουλής που τον είχε καλέσει να καταθέσει για την Λίστα Λαγκάρντ και άρχισε ένα αδιόρατο ταξίδι κάπου ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Βρετανία. Φυσικά κανείς δεν τον ενόχλησε. Ούτε καν η κυβέρνηση Σαμαρά τόλμησε να αναφέρει το όνομά του. Μόνο ο Βενιζέλος καταθέτοντας στην επιτροπή της Βουλής, είπε ότι η λίστα που του έδωσε ο Παπακωνσταντίνου περιείχε πάνω πάνω εβραικά ονόματα με αποτέλεσμα να γίνει μύλος με τους Έλληνες Εβραίους οι οποίοι νόμιμα διατηρούν καταθέσεις στο εξωτερικό.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Ο ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΔΕΗ.

Η σχέση της οικογένειας Παπακωνσταντίνου με το εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα περιγράφεται στο νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα «Μια οικογένεια για όλες τις εποχές», που διατρέχει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία από το 1941 μέχρι σήμερα.

Μέσω σπάνιων φωτογραφιών - ντοκουμέντων, ο ιστορικός και δημοσιογράφος Δημοσθένης Κούκουνας παραθέτει στοιχεία για το εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας που η οικογένεια Παπακωνσταντίνου και συγκεκριμένα ο Γεώργιος Μ. Παπακωνσταντίνου, είχε αποκτήσει το 1941 σύμφωνα με το προνόμιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα που του είχε παραχωρήσει ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου.

Ο Μακεδόνας πολιτικός Σωτήριος Γκοτζαμάνης, ως υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολόκογλου, υπέγραψε τα κατοχικά δάνεια, που θα όφειλε η μεταπολεμική Γερμανία να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου (1919-2000), υιός του Γεώργιου Παπακωνσταντίνου,  υπηρέτησε ως διερμηνέας των Γερμανών στην Κοζάνη. Ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όμως, αδιαφόρησε για την είσπραξη των κατοχικών δανείων.
Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, εγγονός του επιχειρηματία που ευνοήθηκε από τον Τσολάκογλου, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 2009-11 αντί να ζητήσει την εξόφληση των κατοχικών δανείων προτίμησε να υπογράψει το μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.




Το 1958 ο τότε πρωθυπουργός Κων. Καραμανλής θα επισκεπτόταν την Πτολεμαίδα για να επιθεωρήσει από κοντά το εκεί εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας που η ΔΕΗ είχε αποκτήσει από την οικογένεια Παπακωνσταντίνου.






Ο Μακεδόνας πολιτικός Σωτήριος Γκοτζαμάνης, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολόκογλου υπέγραψε τα κατοχικά δάνεια, που θα όφειλε η μεταπολεμική Γερμανία να επιστρέψει στην Ελλάδα. Το 1954 ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου τον είχε χαρακτηρίσει ως τη “μεγαλυτέρα ζώσα πολιτική φυσιογνωμία της Ελλάδος” και υπήρξε θερμός οπαδός και συνεργάτης του. Ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όμως αδιαφόρησε για την είσπραξη των κατοχικών δανείων. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, εγγονός του επιχειρηματία που ευνοήθηκε από τον Τσολάκογλου, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 2009-11 αντί να ζητήσει την εξόφληση των κατοχικών δανείων προτίμησε να υπογράψει το μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Τρεις γενιές – τρία σκάνδαλα…θα σημειώσει ο Δημοσθένης Κούκουνας στο βιβλίο του.


ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΡΑΞΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Μόλις σήμερα το γερμανικό περιοδικό  «Der Spiegel»  σε ρεπορτάζ αναφέρει μεταξύ άλλων για την περίφημη Λίστα Λαγκάρντ

Χαρακτηριστική της χαλαρότητας στην αντιμετώπιση των φοροφυγάδων είναι η επονομαζόμενη λίστα Λαγκάρντ. Για μήνες λογιζόταν εξαφανισμένη, ενώ στις αρχές Οκτωβρίου επανεμφανίστηκε. Στο μεταξύ βρίσκεται στον οικονομικό εισαγγελέα. Η λίστα περιλαμβάνει 1991 έλληνες ιδιοκτήτες ελβετικών τραπεζικών λογαριασμών. Πολλά γνωστά ονόματα της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού λέγεται ότι είναι ανάμεσά τους.


Η ιστορία αυτής της λίστας δείχνει κυρίως την έλλειψη βούλησης των πολιτικών να αλλάξουν κάτι. Το φθινόπωρο του 2010 η Κριστίν Λαγκάρντ, τότε ακόμη υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, έδωσε στον έλληνα ομόλογό της Γιώργο Παπακωνσταντίνου μία ψηφιοποιημένη λίστα τραπεζικών λογαριασμών με στοιχεία ελλήνων πελατών της τράπεζας HSBC στην Ελβετία, όπου είχε κατατεθεί συνολικά 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενώ το γαλλικό κράτος με τη βοήθεια της λίστας εισέπραξε από τους φοροφυγάδες του μισό δισ. ευρώ και πλέον, το ενδιαφέρον των Ελλήνων να επιχειρήσουν το ίδιο παρέμεινε περιορισμένο.


Μόνο πολλούς μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 2011, ο Παπακωνσταντίνου έδωσε τελικά -μόνο- δέκα ονόματα από τη λίστα στον επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Τότε δεν διαβίβασε όλα τα στοιχεία, επειδή δεν «εμπιστευόταν την Αρχή», δήλωσε ο πρώην υπουργός πριν από λίγες μέρες.


Ο διάδοχός του ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εκτός αυτού μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού. Επί εννέα μήνες ο Βενιζέλος ήταν υπουργός οικονομικών, διαπραγματεύτηκε την απομείωση του χρέους και το δεύτερο πακέτο διάσωσης -και επανειλημμένα διαμαρτυρόταν για το μεγάλο πρόβλημα της φοροδιαφυγής.


Στο συρτάρι της γραμματέως του υπήρχε όλο αυτό τον καιρό ένα στικ USB με τα ήδη συγκεντρωθέντα στοιχεία ελλήνων φοροφυγάδων: η λίστα Λαγκάρντ. Απλώς έπρεπε να ξεκινήσει κάποιος τις έρευνες. Αλλά ο Βενιζέλος δεν ανέθεσε στο ΣΔΟΕ έρευνες -ούτε ενημέρωσε κανέναν για τα διαθέσιμα στοιχεία. Η κυβέρνηση νόμιζε ότι η λίστα είχε χαθεί. Μόλις ο νυν υπουργός οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας έμαθε για τα χαμένα στοιχεία και θέλησε να ζητήσει ένα αντίγραφο από το Παρίσι, ο Βενιζέλος θυμήθηκε το στικ στο συρτάρι και το έστειλε στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά με ταχυμεταφορά. Όπως είπε, δεν γνώριζε «ότι κανείς εκτός από μένα δεν έχει αντίγραφο».


Εν τω μεταξύ, τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Παπακωνσταντίνου αναγκάστηκαν να δικαιολογηθούν ενώπιον Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής. Και οι δύο προσπάθησαν να μεταθέσουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο.

Και καλά ο Βενιζέλος φιλοτιμήθηκε και προσήλθε στην Εξεταστική. Ο Παπακωνσταντίνου επέλεξε να περιπλανηθεί ανα τον πλανήτη όταν η Βουλή τον κάλεσε να καταθέσει. Το πιο προκλητικό στην περίπτωσή του δεν είναι ο ίδιος αλλά η αφασία του ελληνικού κράτους. Θα τολμούσε Γερμανός πρώην υπουργός Οικονομικών να εγκαταλείψει την Γερμανία αγνοώντας πρόσκληση της γερμανικής Βουλής; Ούτε με σφαίρες-στην κυριολεξία. Αντίθετα ο άνθρωπος που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο το οποίο είναι πιθανό να οδηγήσει στην διάλυση της Ευρωζώνης μπήκε σε μια κάψουλα σαν τον Αυστριακό Felix Baumgartner και επιχειρεί να σπάσει κάθε ρεκόρ αφασίας.

Ο τέως υπουργός οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μιλάει στο συνέδριο που είχε διοργανώσει η Transparency International (Διεθνής Δαφάνεια) για «Κράτος και διαφθορά», στον Μάιο του 2011 -φωτ.αρχείου [International AP Photo/ Petros Giannakouris]-photo από το ΒΗΜΑ.