Μήπως το 2012 είναι το 2011;

 



Καλησπέρα σε όλους παιδιά.Βρίσκομαι στην Άρτα,ξεκουράζομαι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου,μετά από μία δύσκολη μέρα,σε ένα ακόμα επαγγελματικό ταξίδι.Οι συναντήσεις με τους πελάτες μου,έχουν καταντήσει τόσο ψυχοφθόρες,που όταν έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή της επιστροφής στο ξενοδοχείο,το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πιω ένα παυσίπονο.Δεν αντέχετε παιδιά πιστέψτε με,αυτή η μιζέρια που ακούς στα ραντεβού.Δεν μιλάμε πια για δουλειά,πάρα μόνο μιζεριάζουμε,πότε θα πτωχεύσουμε,ποιος φταίει,ποιος πρόδωσε,γιατί γίνονται όλα αυτά,οι πιο θρήσκοι μιλάνε για δευτέρα παρουσία,αλλαλούμ με όλη τη σημασία της λέξης.Εγώ από την άλλη,δεν είμαι πια πωλητής,έχω καταντήσει ψυχαναλυτής,προσπαθώ να πουλήσω ανάμεσα σε χιλιάδες προβλήματα που έχουν προκύψει στον πελάτη μου,από ακάλυπτες επιταγές,ανοιχτούς λογαριασμούς(βερεσέ),τέλη ακινήτων,περαίωση,έκτακτη εισφορά,ειδικό τέλος επιτηδευματία κ.λ.π.Εγώ από την άλλη προσπαθώ να πουλήσω ότι έχει η αποθήκη μου,στην τιμή που θέλω εγώ,ν'αποφύγω εντέχνως τον πελάτη όταν μου ζητήσει κάτι που δεν έχω και να εισπράξω φυσικά πολύ γρήγορα,για να μπορέσει η εταιρεία μου να είναι εντάξει σε υποχρεώσεις όπως,εισαγωγές,ασφαλιστικές εισφορές,μισθοδοσία,δάνεια,προμηθευτές.
Θα μου πείτε γιατί σας τα γράφω όλα αυτά.Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας δεν έχουν καν δουλειά,άρα θα ονειρεύονταν τη δική  μου δύσκολη δουλειά,αντί του ταμείου ανεργίας.Κάποιοι άλλοι έχουν παρόμοια προβλήματα με μένα,κάποιοι άλλοι χειρότερα.Γιατί λοιπόν σας τα γράφω όλα αυτά.
Γιατί κάποιος πρέπει να τα μοιραστεί μαζί μου,πιστέψτε με,δεν μπορώ ν'ανοίξω συζήτηση για τη δουλειά μου,δεν τολμάω να το κάνω γιατί όλοι είναι έτοιμοι να σου μιλήσουν για τη δική τους εμπειρία,άρα τους είναι πολύ δύσκολο να σε ακούσουν.
Βυθισμένος λοιπόν το πρωί στις σκέψεις  μου καθώς ταξίδευα για Άρτα,συνέβη κάτι το εκπληκτικό,όπως έψαχνα για κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό,ξαφνικά άκουσα το Here comes the rain again,μετά το Out in the fields,μετά το I come undone και μετά έτσι ξαφνικά όπως ξαφνικά ήρθε αυτός ο σταθμός να μου κάνει παρέα,χάθηκε στην επόμενη στροφή.Αυτό το δεκάλεπτο ήταν από τα πιο ωραία που έχω ζήσει τελευταία,χάθηκα για λίγο,δεν ήξερα που είμαι,νόμιζα ότι θα χτυπήσει το κουδούνι και θα μπει ο Αντρέας να με πάρει να πάμε για μπάσκετ,νόμιζα ότι θάκούσω το σφύριγμα του Θόδωρα,ήμουν έτοιμος να βγω στο μπαλκόνι να του πω ν'ανέβει,στο διπλανό δωμάτιο ίσως ήταν η αδερφή μου με τις φίλες της,μάλλον θα πήγαινα να τις πειράξω για λίγο,είχα και κάτι πουκάμισα για σίδερο,εάν ήμουν καλός θα μου τα σιδέρωναν,μετά από λίγο θ'ερχόταν και η μάνα μου από τη δουλειά,πάντα με το χαμόγελο,ποτέ κουρασμένη,ποτέ δεν γκρίνιαξε που έβρισκε φίλους μας στο σπίτι,τώρα θα πάω να βάλω στο πικ-απ τους icehouse,θα περάσει η Γερμανίδα κούκλα και της αρέσει το hey little girl,άμα το βάλω δυνατά,θα γυρίσει τα μάτια της και θα με κοιτάξει,μου φτάνει,είμαι 15 χρονών άλλωστε.....