Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το ΔΙΚΟ μου χτυποκάρδι…»
Ν. Καζαντζάκης
Απευθύνομαι στον Αντώνη Σαμαρά.
Είμαι «ο άγνωστος blogger».
(Πριν προχωρήσω μια εξήγηση, για τον ενικό προς τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης: Μια κραυγή αγωνίας δεν αρθρώνεται στον πληθυντικό)
Είμαι αυτός που πάλεψε για να εκλεγείς και αυτός που, μετά την εκλογή σου, κάλεσες σε διαρκή διάλογο.
Στήριξα εσένα και μόνο, πιστεύοντας ότι αποτελείς την τελευταία ελπίδα για την πατρίδα, κόντρα σε προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις για το κόμμα της ΝΔ.
Αλλιώς δεν επρόκειτο να ταυτιστώ με τον κ. Σπηλιωτόπουλο, για παράδειγμα.
Και φυσικά δεν καίγομαι να ξαναδώ τον κ. Μητσοτάκη υπουργό Ανάπτυξης, πάλι για παράδειγμα.
Δεν μου είναι άγνωστα τα βαρίδια του παρελθόντος και οι οργανωτικές αδυναμίες.
Ούτε είμαι ο τυπικά ανυπόμονος ψηφοφόρος, που θέλει σε ενάμιση χρόνο να ανατραπεί το σύμπαν.
Ξέρω ότι ήσουν αναγκασμένος να κρατήσεις ισορροπίες. Ξέρω ότι είχες να κάνεις με μια κοινοβουλευτική ομάδα και ένα πολιτικό προσωπικό πλήρως απαξιωμένα και πιστά σε άλλους. Ξέρω ότι παρέλαβες ένα κόμμα σε κατάσταση διάλυσης, χωρίς φράγκο στα ταμεία. Και έκανες ο, τι μπορούσες. Όσα κανείς άλλος στην θέση σου δεν θα μπορούσε.
Μήπως, όμως, παρά τα αντικειμενικά «βαρίδια», πηγαίνεις λίγο αργά ;
Μιλώ για τους περισσότερους Έλληνες που δεν βλέπουν πλέον της Ε.Ε σαν σύμμαχο, αλλά σαν εχθρό που επιβάλλει τη θέλησή του όχι με την δύναμη των όπλων, αλλά με τη δύναμη των spreads. Και γι αυτό θέλουν ισχυρή αντίδραση στις αποφάσεις που ναρκοθετούν το μέλλον τους – όπως το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας – και όχι ισορροπίες και περίτεχνους ελιγμούς
Μιλώ για τους νεοδημοκράτες που αισθάνονται πίκρα και απογοήτευση επειδή παρά τις προσπάθειες σου βλέπουν να κυριαρχούν ακόμα στο κόμμα η λογική και τα πρόσωπα του παρελθόντος. Γι αυτό και απέχουν από την κομματική ζωή.
Μιλώ για εκείνους που θέλουν να σε ακούσουν να μιλάς όχι μόνο για το Μνημόνιο και για τα οικονομικά, αλλά και για το όραμά σου για το νέο κράτος που πρέπει να πάρει την θέση αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου.
Μιλώ για εκείνους που περιμένουν από σένα την ελπίδα για την παιδεία, για τους μετανάστες, για την άμυνα και την ασφάλειά μας, για τα παιδιά μας, γι αυτά που μας ενώνουν μπροστά στον κίνδυνο και μας κάνουν να μεγαλουργούμε.
Μιλώ για εκείνους που θέλουν να σ΄ ακούσουν να λες ότι θα κάνεις ρήξεις, ότι θα πατάξεις την διαπλοκή και την διαφθορά, ότι θα βάλεις τις βάσεις για μια υγιή και όχι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με κύριο γνώμονα το όφελος του πολίτη.
Δεν έχουν αυταπάτες. Δεν περιμένουν ούτε τον Μεσσία, ούτε τον θεόσταλτο ηγέτη. Οι Κάμελοτ άλλωστε μαρμάρωσαν μαζί με τα σπαθιά τους. Τον Αντώνη Σαμαρά περιμένουν. Τον Πατριώτη. Τον Οραματιστή.
Στις αρχές Οκτωβρίου του 2009, με τη Ντόρα πανθομολογούμενο «φαβορί» για την αρχηγία της ΝΔ, από αυτές τις σελίδες είχε κατατεθεί η πρόταση «οι μηχανισμοί αντιπαλεύονται με κινήματα από τη βάση». Και έγινε.
Στη σημερινή συγκυρία κατατίθεται εκ νέου η πρόταση : Η υποδούλωση της χώρας στο ΔΝΤ από το ΠΑΣΟΚ αντιπαλεύεται μόνο με κοινωνικό μέτωπο.
Μόνο ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο, στη βάση εθνικού προσδιορισμού, διατήρησης εθνικής ταυτότητας και κεκτημένων, με οικονομικοκοινωνική πολιτική που θα επιδιώκει να αγκαλιάσει ψηφοφόρους όλων των κομμάτων, και με δημιουργία – ίσως και ακραίας – πολιτικής πόλωσης μπορεί να οδηγήσει την ανακατάληψη της εξουσίας από τις ξένες δυνάμεις και τους φίλους τους και την ανάκαμψη της Πατρίδας.
Μιλώ για την πολιτική συγκρότηση της πλειοψηφικής τάσης, που διατρέχει οριζόντια την ελληνική κοινωνία και προσβλέπει ΜΟΝΟ σ΄ εσένα. Και περιμένει. Ενάντια σε όλους εκείνους που προσπαθούν να αδειάσουν την κλεψύδρα που γέμισες εκείνη την ημέρα της 29ης Νοεμβρίου 2009.
Υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα.
Η αστική Δεξιά ιστορικά, εκτός από την ακραία εκδοχή της, την Ακροδεξιά, δεν αναμείχθηκε σε «μέτωπα» και “πεζοδρόμια”
Δεν προσιδιάζει ο χαρακτήρας του συντηρητικού αστού στην «μετωπική» προπαγάνδα και δράση. Κι αυτό ξέρω ότι σου το ψιθυρίζουν καθημερινά στ’ αυτί για να σε κρατάνε μακριά από τον λαό.
Δεν προτείνω η Δεξιά να γίνει Αριστερά.
Αλλά όταν λες «δεν χαρίζουμε την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική ευαισθησία στην Αριστερά» οφείλεις να αποδεικνύεις ότι μπορείς να πάρεις τη θέση της στην υπεράσπιση των ευρέων τάξεων των κοινωνικά ασθενέστερων. Ή απλά να ξαναβρείς το χορταριασμένο μονοπάτι προς την “Λαϊκή Δεξιά”.
Αδύνατον;
Πόσοι, εκτός από έναν στενό πυρήνα, πίστευαν τον Σεπτέμβριο του 2009 ότι τον Δεκέμβριο θα ήσουν αρχηγός της ΝΔ;
Δείξε όποια αλήθεια περικλείεις στον κόσμο. Αυτό είναι το μόνο επαναστατικό που μπορείς να κάνεις.
Κίνημα σε ανέδειξε αρχηγό. Κίνημα θα σε εκλέξει και πρωθυπουργό.
Ανώνυμος blogger, πάνω σε μια ιδέα του Προφήτη
antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου