Είναι βέβαιο πως η δήλωση του Πρωθυπουργού για την πρόταση νόμου με τον οποίο θα απαγορεύεται η πώληση ακινήτων του δημοσίου, χωρίς προηγούμενη έγκριση της Βουλής, δεν ήταν στους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης, όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου σε απευθείας συνεννόηση με τον Γ. Παπανδρέου έκλειναν την συμφωνία εκποίησης ακίνητης περιουσίας 50 δις, προκειμένου το ποσό αυτό να χρησιμοποιηθεί στο χρέος.Η δήλωση του Πρωθυπουργού κατέστη αναγκαία μετά την καθολική αντίδραση του πολιτικού κόσμου, αλλά και των πολιτών, στο περιεχόμενο αλλά και στο ύφος των δημόσιων δηλώσεων των εκπροσώπων της «τρόικα», με τις οποίες θέλησαν να σηματοδοτήσουν το ρόλο τους ως ύπατης αρμοστείας στον τόπο μας, μετατρέποντας την Ευρώπη σε μοντέλο βρετανικής κοινοπολιτείας.
Παρά τις εντυπώσεις όμως, η ουσία δεν άλλαξε και η αλήθεια των δηλώσεων του Πρωθυπουργού ήταν μισή.
Ο Πρωθυπουργός είπε, ότι θα απαγορευθεί η πώληση ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, χωρίς προηγούμενη απόφαση της Βουλής, ρίχνοντας και την ιδέα η απαγόρευση αυτή να λάβει και συνταγματικό χαρακτήρα με την Αναθεώρηση, όταν γίνει.
Δεν είπε όμως δύο κρίσιμα σχετικά ζητήματα:
- Με απλή πλειοψηφία θα λαμβάνεται η απόφαση από τη Βουλή; Στην περίπτωση αυτή είναι προφανές, ότι πολύ λίγα πράγματα αλλάζουν από το να αποφασίζει μόνη της, η οποιαδήποτε κυβέρνηση.
- Η απαγόρευση μεταβίβασης περιλαμβάνει και τίτλους που αντιπροσωπεύουν δημόσια περιουσία;
Εκεί βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης. Η αισιοδοξία της Κυβέρνησης, ότι μπορεί να εισπράξει 50 δις σε 4 χρόνια, δεν βασίζεται σε συνήθεις διαδικασίες, ούτε και στην πώληση ακινήτων, αλλά στη δημιουργία σύγχρονων χρηματοπιστωτικών εργαλείων, όπως τιτλοποιήσεις ακίνητης περιουσίας, μετοχές εισηγμένων ΔΕΚΟ, μελλοντικά έσοδα δημοσίων φορέων. Ήδη, η Κυβέρνηση έχει αναγγείλει την πρόθεσή της να συστήσει μια νέα εταιρεία-χαρτοφυλάκιο, η οποία θα κατέχει τις μετοχές άλλων ΔΕΚΟ, που χειρίζονται ακίνητη και μη περιουσία.
Οι τίτλοι αυτοί ενεχυριάζονται και εξασφαλίζουν χρηματοδότηση αντίστοιχη με την έκδοση ομολόγου,ενός ομολόγου με συγκεκριμένη κάλυψη αξίας από τη δημόσια περιουσία.
Έτσι το πρόβλημα της εκποίησης «επιλύεται» προσωρινά και θα κληθούν άλλοι να το αντιμετωπίσουν, όταν δεν θα πληρωθούν οι προεξοφλημένες δανειακές υποχρεώσεις στη λήξη τους.
Θα πρέπει να διευκρινιστούν, πέρα από την διαδικασία της Βουλής και τα άλλα πολύ κρίσιμα και ουσιαστικά ζητήματα:
- Αν στην απαγόρευση εκποίησης περιλαμβάνεται και η υποθήκευση ακινήτων ή ενεχυρίαση τίτλων του Δημοσίου του στενού και του ευρύτερου Δημοσίου τομέα;
- Αν τα ποσά που επιδιώκεται να εισπραχθούν στην τετραετία, είναι δημόσια έσοδα από την περιουσία, (δηλ. μισθώματα, μερίσματα, κλπ) ή δάνεια οποιασδήποτε μορφής ή εκχώρηση με εγγύηση των δημοσίων μελλοντικών εσόδων και προεξόφλησης μελλοντικών τακτικών εσόδων του Δημοσίου;
Η συζήτηση αυτή, κρίσιμη για την εξέλιξη της οικονομίας της χώρας, πρέπει να απεμπλακεί από επικοινωνιακές λογικές και να αντιμετωπισθεί σε βάθος και στην ουσία της.
Ποια άμεσα και έμμεσα οφέλη, οφείλει να προσδοκά ένα σοβαρό κράτος, από τη διαδικασία αυτή;
Άμεσα οφέλη: τα ποσά που θα εισπράξει ως ενοίκια, ανταλλάγματα, μερίσματα και ανταποδοτικά τέλη επιπλέον από Φ.Π.Α., διάφορους φόρους και τέλη που αφορούν την επένδυση και τη λειτουργία, τον φόρο εισοδήματος κλπ.
Έμμεσα οφέλη: την απασχόληση με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την ενίσχυση της θέσης της χώρας στο διεθνή ανταγωνισμό του τομέα της επένδυσης και συναλλαγματικά οφέλη από εξαγωγή ή αποφυγή εισαγωγών. Επιπλέον της αύξησης της αξίας της Δημόσιας Περιουσίας και της αξίας επαναπαράδοσης, τη μείωση των δαπανών του Δημοσίου τομέα, απολειτουργικές δαπάνες και τέλος τη δημιουργία κλίματος ανάπτυξης που θα παρασύρει και άλλους τομείς.
Η αποτίμηση σε απόλυτους αριθμούς της διαδικασίας αυτής και συσχέτισής τους με την εξυπηρέτηση του Δημόσιου χρέους, είναι μια πολύπλοκη και μακροχρόνια διαδικασία. Απαιτείται να γνωρίζουμε τις ταμειακές επιπτώσεις (έσοδα) της διαδικασίας αυτής σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία και σε αντιστοιχία με τις δανειακές υποχρεώσεις.
Είναι κατά συνέπεια προφανές, ότι οι εξαγγελίες της Κυβέρνησης που προεξοφλούν έσοδα 50 δις ευρώ σε 4 χρόνια, δεν μπορεί να αφορούν πραγματική αξιοποίηση. Διότι μια πραγματική αξιοποίηση για να επιφέρει τα κέρδη 50 δις. απαιτεί ακίνητα αξίας τουλάχιστον 500 δις. ευρώ, από τα οποία το κράτος θα καρπώνεται το 10% το χρόνο για τη μείωση του χρέους.
Η αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας νοείται μόνο ως δημιουργία προστιθέμενης αξίας από την επένδυση ιδιωτικών κεφαλαίων και μεταφορά τεχνογνωσίας από τους επενδυτές στη διαχείριση και ανάπτυξη του τομέα. Και βέβαια, με δεδομένη τη σημερινή πολιτική κατάσταση, πρέπει να τεθεί κάτω από διακομματικό έλεγχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου