16.02.2011ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Περισσότερο από τους γονείς μας, δεν μας ξέρει κανείς. Αυτή είναι μια αλήθεια που τη βιώνουμε όλοι στη ζωή μας. Και ισχύει πολύ περισσότερο από ένα άλλο «αφήγημα», ότι ο καθένας εμφανίζει λίγες ή πολλές ομοιότητες με τους προγόνους του.Στην πολιτική, το παραπάνω δεδομένο προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις. Όλοι, για παράδειγμα, προσπαθούν να δουν «τι έχει πάρει» ένας πολιτικός, από τον πατέρα, τον θείο ή τον παππού του, εφόσον κάποιος από τους τρεις τελευταίους υπηρέτησε επίσης τον… κλάδο.
Όσο για την πιο «πολιτική» οικογένεια της ελληνικής ιστορίας, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ο Οίκος των Παπανδρέου. Τρεις πρωθυπουργούς ανέδειξε, με τη σημερινή ημέρα, να έχει καταγραφεί στο ιστορικό ημερολόγιο ως ο πολιτικός θρίαμβος του πατριάρχη των Παπανδρέου.
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου, αυτός τον οποίο οι οπαδοί του αποκάλεσαν «Γέρο της Δημοκρατίας», κέρδιζε πανηγυρικά τις εκλογές, ηγούμενος της Ένωσης Κέντρου, με ποσοστό 52,8%. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αποσυρθεί από «αντίπαλο δέος», και το μέλλον φάνταζε ευοίωνο για τον χώρο του Κέντρου.
Κι όμως, ο «Γέρος» είχε μια ανεξήγητη μελαγχολία, η οποία ερμηνεύεται πλήρως στη βάση όσων ακολούθησαν: Το Κέντρο υπονομεύτηκε και δεν κατάφερε να εδραιωθεί στην εξουσία, η Ελλάδα «μπήκε στο γύψο» μιας στρατιωτικής δικτατορίας για 7 ολόκληρα χρόνια, και η σκυτάλη πέρασε στον Ανδρέα. Εκείνον που, σύμφωνα με τους ιστορικούς της εποχής, ο Γέρος «δεν ήθελε» για διάδοχό του.
Ήξερε κάτι; Μάλλον. Έβλεπε κάτι; Σίγουρα. Μπορούσε να κάνει κάτι για να το αποτρέψει; Χλωμό… Ήταν από τις περιπτώσεις που δικαιώνουν τον Κοέλιο, περί του που μπορεί να οδηγήσει η συνωμοσία του σύμπαντος. Και όπως μάθαμε καλά ως Έλληνες, ο Ανδρέας είχε… τον τρόπο τουμε τις συνωμοσίες. Και το σύμπαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου