Εδώ και πολύ καιρό ακούμε τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου να διαψεύδουν κατηγορηματικά ότι η Ελλάδα θα υποστεί αναδιάρθρωση του χρέους της. Παρομοίως σιγοντάρουν οι ευρωκράτες Όλι Ρεν (Κομισιόν) και Ζαν Κλοντ Τρισέ (Ευρωτράπεζα).
Για την ελληνική κυβέρνηση το στοίχημα είναι (μέσα από τα ρεπορτάζ του έντυπου και ηλεκτρονικού «Π») γνωστό. Με όπλο τη συμφωνία του ΔΝΤ για χρονική (σε πρώτη φάση) αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, οι κυβερνητικοί πιέζουν τους Ευρωπαίους να συναινέσουν παρατείνοντας τον χρόνο διατήρησης του «μηχανισμού στήριξης».
Προς τούτο μάλιστα επιχειρούν κι ένα είδος... εκβιασμού: «Αν δεν συμφωνήσετε, υπάρχει η λύση της αποκλειστικής στήριξης του ΔΝΤ». Από την πλευρά τους οι Ευρωπαίοι λένε πως, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις του ΔΝΤ, αυτοί ούτε αναδιάρθρωση επιθυμούν ούτε παράταση του «μηχανισμού». Ποιος όμως λέει αλήθεια ή, έστω, λίγο περισσότερη αλήθεια από τους υπόλοιπους;
1. Η κυβέρνηση από τη μια αρνείται την αναδιάρθρωση, αλλά από την άλλη «ανησυχεί», όπως μας πληροφορεί το χθεσινό δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της Ναυτεμπορικής, για την «αναμενόμενη “έκρηξη” των χρεολυσίων τη διετία 2014-2015, όταν συμπίπτουν οι λήξεις παλαιών ομολόγων, που κατέχουν οι θεσμικοί επενδυτές, αλλά και σχεδόν το σύνολο των δανείων από τον μηχανισμό βοήθειας, ύψους 110 δισ. ευρώ».
Τι θα συμβεί τότε; «Το ύψος των χρεολυσίων στη συγκεκριμένη περίοδο φτάνει στα 145 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 77,5 δισ. ευρώ, αποτελούν λήξεις παλαιών ομολόγων και τα 67,5 δισ. ευρώ είναι οι λήξεις από τα δάνεια μέσω του μηχανισμού στήριξης». Σημειωτέον ότι τότε, χωρίς τον «μηχανισμό στήριξης», όλες οι ανάγκες δανεισμού θα καλύπτονται από τις «αγορές», άρα η Ελλάδα – κάτι που μοιάζει απίθανο – θα πρέπει να δανείζεται με 5% περίπου.
Για μια χώρα που σήμερα δανείζεται με 10% έως 16% και βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση και την οικονομική καταστροφή των συνήθων φορολογικών αιμοδοτών της, αυτό μοιάζει εντελώς ακατόρθωτο. Είναι, λοιπόν, απορίας άξιον το πώς τότε θα μπορεί, με εκποιημένη «μπιρ παρά» τη δημόσια περιουσία και εξουθενωμένες ή και πτωχευμένες τις μεσαίες και τις χαμηλές κοινωνικές τάξεις, να αντεπεξέλθει σε ένα αδιανόητο δανειακό βάρος, το οποίο θα έχει επιδεινωθεί κατά πολύ την επόμενη τριετία.
Συνεπώς, με πιθανότητες 90% να πτωχεύσει την επόμενη δεκαετία, είναι αμφίβολο αν η Ελλάδα θα μείνει για πολύ καιρό χωρίς αναδιάρθρωση – και όχι μόνον χρονική...
2. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να διαψεύδουν την αναδιάρθρωση, αλλά, με πρωτοστατούντες τους Γερμανούς, παράλληλα προωθούν πάση δυνάμει τη δυνατότητα ελεγχόμενης χρεοκοπίας – με αναδιάρθρωση του χρέους – για τις χώρες της Ευρωζώνης, υπό την «απειλή» μάλιστα της αποπομπής από το ευρώ.
Την ίδια ώρα επιδιώκουν ένα μόνιμο «Μνημόνιο» μέσα από την ενδυνάμωση και αυτοματοποίηση των ποινών για τους δημοσιονομικά «απείθαρχους» της Ευρώπης. Επ’ αυτού μάλιστα αύριο ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο και ο επίτροπος Οικονομίας Όλι Ρεν θα παρουσιάσουν τις νέες νομοθετικές προτάσεις, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του Συμφώνου Σταθερότητας και της ενίσχυσης της «οικονομικής διακυβέρνησης» στην Ε.Ε.
Από την άλλη πληθαίνουν οι πληροφορίες που θέλουν τους Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους να επιζητούν την απεμπλοκή τους σε πρώτη ευκαιρία τόσο από τον «μικρό» «μηχανισμό στήριξης» (110 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα) όσο και από τον «μεγάλο» (750 δισ. για όσες χώρες της Ευρωζώνης αντιμετωπίσουν πρόβλημα δανεισμού, εκ των οποίων τα 250 από το ΔΝΤ και τα μισά από τα υπόλοιπα 500 να αποτελούν εγγυήσεις και όχι πραγματικό χρήμα).
3. Οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ φαίνεται να επιλέγουν επίσης την οδό της πτώχευσης (ελεγχόμενης πάντα) θέλοντας το συντομότερο δυνατόν όχι μόνο να εξαλείψουν τις ανισορροπίες που απειλούν την παγκόσμια αγορά, αλλά και να βάλουν πόδι το συντομότερο δυνατόν στις προβληματικές περιοχές της Ευρωζώνης και της υπόλοιπης Ευρώπης μέσω του Νομισματικού Ταμείου. Γι’ αυτό έχουν σπεύσει να παράσχουν υποσχέσεις προς την Ελλάδα όχι μόνο για συνέχιση του δανεισμού, αλλά και για χρονική αναδιάρθρωση του χρέους της.
4. Η Ελλάδα, η οποία δεν μπόρεσε να ελέγξει τα χρέη της σε χαμηλότερο επίπεδο ολόκληρη την τελευταία εικοσαετία αλλά και τη δεκαετία του ευρώ, τώρα ισχυρίζεται ότι με τη διόγκωση του δανεισμού της και με απλή μετάθεση της αποπληρωμής μπορεί να «τα καταφέρει». Πώς όμως θα μπορούσε η κυβέρνηση να καταφέρει οτιδήποτε;
● Με εισπράξεις από περικοπές μισθών και συντάξεων που δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω»;
● Με εισπράξεις από τη φοροδιαφυγή, την οποία εν τω μεταξύ αμνηστεύει;
● Με τη λαθρόβια «ανάπτυξη» διά της εκποίησης, η οποία θα εντείνει απλώς την εξάρτηση της οικονομίας της και τη διαρροή κεφαλαίων στο εξωτερικό;
Ήδη στο υπουργείο Οικονομικών εμμέσως παραδέχονται (Ναυτεμπορική) ότι «η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης οδήγησε στην παροχή μεσοπρόθεσμων δανείων, που επιβαρύνουν τις υποχρεώσεις των προσεχών ετών, ενώ, αν η Ελλάδα δανειζόταν από τις αγορές, με μακροπρόθεσμα (δεκαετή) ομόλογα, θα είχε την ευχέρεια της κατανομής των λήξεων σε βάθος χρόνου».
Ποιος, λοιπόν, λέει περισσότερη αλήθεια σ’ αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι από μισές αλήθειες και μεγάλα ψέματα; Δυστυχώς κανείς, αφού η αλήθεια κοστίζει ακριβά στην πολιτική. Κανείς δεν μπορεί να πει στον ελληνικό λαό ότι οι αδιανόητες θυσίες στις οποίες θα υποβληθεί, κυρίως από τούδε και στο εξής, δεν θα έχουν το παραμικρό αντίκρισμα. Ότι ποτέ δεν θα «ανταμειφθεί» γι’ αυτές κι ότι ποτέ δεν θα είναι αρκετές.
Γι’ αυτό άλλωστε τον καθυβρίζουν με τόση και τέτοια χυδαιότητα. Μπας και πιστέψει ότι αυτός χρεοκόπησε τη χώρα του. Γι’ αυτό στην πλάτη του κυβέρνηση και Ν.Δ. το παίζουν «σωτήρες» και δυνάμει «σωτήρες». Γι’ αυτό έσκασαν μύτη ακόμη και κνώδαλα που του ζητούν να αυτοκαταργηθεί πολιτικά επιζητώντας τη «σωτηρία» του σε κυβερνήσεις «τεχνοκρατών», λεφτάδων και υποχειρίων. Και όλοι τους με το επιχείρημα της «συλλογικής διαφθοράς», όπως πριν από λίγα χρόνια στην Αργεντινή.
Εκεί τους προπαγανδιστές της πλάκας τους πήρε και τους σήκωσε – έστω και μετά την καταστροφή, έστω και με τρόπο μεσοβέζικο και επώδυνο. Εδώ όλα είναι ακόμη ανοιχτά...
το ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου