ΑΝΔΡΕΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ!!!

Σπαράζει η καρδιά μας βλέποντας καθημερινά τον υπουργό ανασφάλιστης και αιώνιας ημιαπασχόλησης να δίνει τη μάχη με επόπτες και κομισάριους. Για το καλό μας... Τον βλέπουμε πολλές φορές τη μέρα σε συνεντεύξεις του σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις να μετρά τα τραύματά του από τις συγκρούσεις του με τους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της κομισιόν «για τη σωτηρία της πατρίδος». Οι εμφανίσεις του έχουν κάτι το μελοδραματικό και ώρες – ώρες θυμίζουν παιδί του λαού του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε το δράμα του: Ξέρει πολύ καλά ότι κινδυνεύει να ψάχνει να βρει την ψήφο του στις επόμενες εκλογές. Δεν είναι μικρό πρόβλημα για τον πρώτο σε σταυρούς στη β΄ Αθήνας. Αυτό όμως, είναι δικό του πρόβλημα. Οχι δικό μας.

Τα δικά μας προβλήματα έχουν να κάνουν με τις αποφάσεις που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας. Αποφάσεις που είναι σε βάρος μας. Υπό αυτήν την έννοια ελάχιστα μας ενδιαφέρει αν αυτές οι αποφάσεις είναι της κυβέρνησης, του Ανδρέα Λοβέρδου, ή των επιτρόπων. Αυτό που μας ενδιαφέρει ως εργαζόμενους είναι ότι με βάση αυτές τις αποφάσεις ξεθεμελιώνεται κάθε κατάκτησή μας. Θα εργαζόμαστε, αν είμαστε τυχεροί, μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, για να πάρουμε σύνταξη πείνας, θα απολυόμαστε εύκολα χωρίς εργοδοτικό κόστος (αποζημίωση), θα απασχολούμαστε ευέλικτα (δηλαδή όποτε κάνει κέφι ο εργοδότης) και πάει λέγοντας.

Αυτά είναι τα προβλήματα των εργαζομένων τα οποία θα έπρεπε να είναι και προβλήματα της κυβέρνησης και του υπουργού απασχόλησης, καθώς εκλέχτηκαν από τους εργαζόμενους της χώρας για να τα αντιμετωπίσουν με βάση τα συμφέροντά τους και όχι με βάσει τις αξιώσεις του ΔΝΤ και των λοιπών υπαλλήλων του διεθνούς τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού συστήματος...

Εχουμε λοιπόν ως εργαζόμενοι πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που θεωρεί ότι αντιμετωπίζει ο υπουργός «απασχόλησής» μας, κι ως εκ τούτου τα «δάκρυά» του απλώς ερεθίζουν κάποιους από τους μύες του προσώπου μας καθώς πάλλονται είτε από οργή είτε από κάποιο ...χαμόγελο.

topontiki