ΠΟΣΟ ΠΑΟΚ ΕΙΜΑΣΤΕ;

«Χιλιόμετρα κάναμε πάλι , για την αγάπη μας την πιο μεγάλη ……» Πόσο πόνο και πόση νοσταλγία κρύβει αυτή η φράση στο σύνθημά μας αυτό; Πόσο νιώθεις το φτερούγισμα του δικέφαλου μέσα στην καρδιά σου για να εκφραστείς έτσι; Γιατί πάντα στην ψυχή μας είναι τόσο καθημερινό και τόσο διαχρονικό; Γιατί είναι πραγματικότητα - όχι εικονική - η δυναμική της απόστασης; Γιατί είμαστε Π.Α.Ο.Κ. και τίποτε άλλο – μόνο Π.Α.Ο.Κ. που λέει και ο ανεπανάληπτος Άγγελος . Ξεκινήσαμε μια μικρή παρέα προχθές να πάμε στην Τρίπολη να δούμε την αγάπη μας την πιο μεγάλη , έχοντας φυσικά την αγωνία του αποτελέσματος από τη μια και από την άλλη θέλαμε για μια ακόμη φόρα να νιώσουμε τα κύματα των αδελφών μας που έκαναν την Τρίπολη και πάλι, μια ασπρόμαυρη πόλη . Η πρώτη εντύπωση μας άφησε άφωνους. Σε όλη την πόλη συναντούσαμε τα αδέρφια μας και τραγουδούσαμε μαζί τους: «χιλιόμετρα κάναμε πάλι , για την αγάπη μας την πιο μεγάλη». Έτσι φτάσαμε στο γήπεδο . Εκεί έβλεπες μπλούζες και κασκόλ από όλα τα μέρη της χώρας: (Κόρινθο , Πάτρα, Λευκάδα , Γιάννενα , Καλαμάτα , Σπάρτη , Νεάπολη Λακωνίας, Χανιά και άλλα ) εκτός από τα μέρη της Βόρειας Ελλάδας που είναι ήδη ασπρόμαυρα . Αυτή η εμμονή των συνθημάτων σε στίχους ταξιδιάρικους πιστεύω ότι αντικατοπτρίζει όλη τη ψυχή του Παοκτσή . Τόσες χιλιάδες φωνές να τραγουδάμε με τέτοιο παλμό και τέτοιο πάθος !! Είναι δυνατόν να μην είναι κατάθεση ψυχής; Κάθε Παοκτσής καμάρωνε , καμαρώνει και θα καμαρώνει για το πόσες φορές θα είναι κοντά στο πλευρό της αγάπης του όπου και να παίζει . «Όπου και να παίζεις πάντα θα σ’ ακολουθώ…..» είναι αλήθεια ! Ας βρει κάποιος ένα παιχνίδι της ομάδας, όπου και αν έπαιζε , που να μην είχε την πραγματική συμπαράσταση του λαού . Π Ο Υ Θ Ε Ν Α «Για σένα θα πεθάνω και για σένα μόνο ζω …..» Ο θρήνος για τα αδέλφια που χάσαμε από τις εκδρομές αβάσταχτος , βουβός πνίγεται μέσα στην στα βάθη της ψυχής με ένα γιατί.. αλλά να , ξανά πεισμώνουμε και πετάμε τον πόνο στην άκρη , στο πουθενά και παρακαλάμε «εκεί ψηλά πουτ@ν@ να τα κάνετε» ΝΑΙ ΡΕ Π.Α.Ο.Κ. Είναι αδύνατον να αντισταθείς στο μεγαλείο των εκδρομών του λαού μας , δεν υπάρχει πουθενά τέτοια μεγάλη ανταπόκριση, ακόμη και σε άσχημους αγωνιστικά καιρούς. Δεν φανταζόμαστε εκδρομές σε καλές εποχές, γιατί εμείς και μόνον εμείς τις έχουμε ζήσει στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ενώ άλλοι ούτε καν μπορούν να τις φανταστούν γιατί δεν νιώθουν και δεν θα νιώσουν ποτέ όπως εμείς . «Εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια , μες στην Αθήνα στέλναμε βαγόνια…..» Ναι, έτσι είναι ήμουν και γω κάποτε μέσα στην σε ένα τέτοιο τρένο πηγαίνοντας στον τελικό με γκέι στη Νέα Φιλαδέλφεια (τη χρονιά που πέθανε ο μέγας και αείμνηστος Γκιούλα Λοραντ) . Ακόμη και τώρα ανατριχιάζω όταν φτάνοντας το τρένο με τα πολλά βαγόνια στην Αθήνα τότε , είχαμε αγωνία τι θα συναντήσουμε μόλις βγούμε από το σταθμό. Όταν βγήκαμε έξω και είδαμε 6000 αδέλφια να μας περιμένουν πάθαμε σοκ και ξεκινήσαμε μια πορεία μέσω κέντρου Αθήνας και από την οδό Πατησίων μέχρι το γήπεδο (απόσταση πάνω από 10 χιλ.). Είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το φανταστεί; Είναι κάτι που μπορεί κάποιος να νιώσει τέτοιες στιγμές; 28 χρόνια μετά και ακόμη μόνο που το σκέφτομαι η συγκίνηση και η ανατριχίλα είναι εμφανής. Ποιος αλλόθρησκος θα μπορούσε ποτέ να μαγαρίσει την πόλη μας και να κάνει πορεία από το σταθμό –μέσω Εγνατίας – και να καταλήξει στο γήπεδο; Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν υπάρχει αυτό το σενάριο, όχι γιατί φοβούνται τα επεισόδια, αλλά γιατί δεν έχουν την ψυχή μας , την ψυχή της εκδρομής , την αγάπη τους την πιο μεγάλη . «Χιλιόμετρα θα κάνουμε και πάλι για να ’μαστε στου Π.Α.Ο.Κ. το πλευρό , χιλιόμετρα θα κάνουμε και πάλι για την αγάπη μας την πιο μεγάλη , κι όταν μια μέρα Π.Α.Ο.Κ. θα πεθάνω, εκεί ψηλά πουτ@ν@ θα τα κάνω , γιατί Π.Α.Ο.Κ. Σ ’ ΑΓΑΠΩ». deko Υ.Γ Το κείμενο είναι του φίλου μου του Ντέκο,είναι στην κεντρική σελίδα του ΠΑΟΚΜΑΝΙΑ,είχα την τιμή να είμαι και εγώ μαζί με αυτόν τον αληθινό φίλο και ΠΑΟΚΤΣΗ.ΝΤΕΚΟ ΨΥΧΑΡΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΟΚΑΡΑ,ΠΑΟΚ Σ'ΑΓΑΠΩ