Καλησπέρα σας αγαπητοί φίλοι,έχω πολύ καιρό να γράψω κάποιες δικές μου σκέψεις,συνήθως αναδημοσιεύω κάποια πράγματα που με ενδιαφέρουν και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.Αυτή τη χρονική στιγμή νιώθω την ανάγκη να αποτυπώσω δικές μου σκέψεις σχετικά με την "οικονομία" που προσπαθούν να εφαρμόσουν κάποιοι μικρομεσαίοι κυρίως επιχειρηματίες πιστεύοντας ότι θα βρουν τη λύση στο αδιέξοδο που έχουν βρεθεί οι ίδιοι κάνοντας κακές επιλογές πριν από την κρίση όταν όποιος εισήγαγε οτιδήποτε από το εξωτερικό η ήταν ο ίδιος παραγωγός του προϊόντος ήταν πολύ εύκολο να το πουλήσει με πολύ καλό κέρδος χωρίς να σκέφτεται την "οικονομία".Οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες που περιγράφω δεν είναι τίποτα απατεώνες,δεν είναι εξωγήινοι,είναι απλοί και καλοί άνθρωποι όπως εμείς,που κάποια στιγμή βαρέθηκαν να είναι υπάλληλοι και θέλησαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους.Αυτή η περίοδος ήταν περίπου στην δεκαετία του 80 και αρχές 90 και έγινε με ξένα λεφτά,έγινε με δανεισμό από τις τράπεζες,αλλά και με δανεισμό(ανοιχτός λογαριασμός) από τις εταιρείες του εξωτερικού που παρήγαγαν αυτά τα προϊόντα.Αυτοί οι επιχειρηματίες που περιγράφω δεν είχαν δεκάρα τσακιστή στην τσέπη τους,είχαν όμως όραμα,εργατικότητα και τσαμπουκά για να μπορέσουν από το τίποτα να συστήσουν μία μικρή επιχείρηση και να γίνει αργότερα μικρομεσαία.Μαζί όμως με την ανάπτυξη της μικρής επιχείρησης υπήρχε και η ανάγκη για κοινωνική δική τους ανάπτυξη.Δημιουργήθηκε η ανάγκη να φτιάξουν δικά τους σπίτια και τι σπίτια,πισίνες τζακούζι κλπ,τα παιδιά τους να πάνε σε καλά ιδιωτικά σχολεία και τα κέρδη αντί να γίνονται αυξήσεις ταμειακού αποθέματος ή αύξηση μετοχικού κεφαλαίου έγιναν σπίτια,αυτοκίνητα,ιδιωτικά σχολεία.Δεν ένιωσε κανείς την ανάγκη την εποχή της οικονομικής ευμάρειας να φύγει από το νοίκι και να αγοράσει ένα κτίριο για την επιχείρηση του,αλλά προτιμούσε να αγοράσει δικό του σπίτι.Αντί να χρησιμοποιηθούν τα κέρδη για να μειωθεί ο δανεισμός,δηλαδή να χρησιμοποιούνται για τις εισαγωγές ιδία κεφάλαια,συνεχίστηκε ο δανεισμός.Γιατί να βάλω δικά μου λεφτά όταν μου δίνει η τράπεζα;Όταν ήρθε και το ευρώ και μειώθηκε το κόστος δανεισμού η έκθεση σε δάνεια πολλαπλασιάστηκε μέχρι ασυδοσίας.Αυτοί οι καλοί άνθρωποι λοιπόν με την έναρξη της κρίσης και με ανύπαρκτο δανεισμό για τους λόγους που όλοι ξέρουμε βρέθηκαν σε αδιέξοδο.Έμειναν ξεκρέμαστοι,βρέθηκαν με χρέη γιατί κάποιοι ,πολλοί θα έλεγα, αποφάσισαν να αγοράσουν το πολυπόθητο κτίριο της επιχείρησης λίγο μετά το ευρώ,το είπαμε και πριν,όταν ήταν φθηνός,ποιος είπαμε, ο δανεισμός,η πανάκεια.2002,3,4,5 έγινε ο χαμός από επιχειρηματικά δάνεια,αυτός είναι και ο λόγος που βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι ξυπόλητοι στα αγκάθια της κρίσης.Τι κάνουμε τώρα λοιπόν,αρχίζουμε τις μειώσεις,μειώσεις προσωπικού,μειώσεις μισθών σε όποιον δεν διώξαμε,μειώσεις,μειώσεις.Το σπίτι που πληρώθηκε όταν είχαμε λεφτά,είχε πια και πολύ μεγάλο Ε.Ν.Φ.Ι.Α,όπως και το κτίριο που αγοράστηκε με δάνειο.Δεν είδα προσωπικά καμία εταιρεία
να σώζεται ή τουλάχιστον να αναπνέει με αυτές τις μειώσεις.Μαζί με την αναδουλειά που φέρνει η κρίση,αλλά και οι ανταγωνιστές που ήρθαν μετά την κρίση που είχαν δικά τους κεφάλαια και δεν ήταν εκτεθειμένοι σε δανεισμό,μπορούσαν να πουλάνε με πολύ μικρότερο κέρδος,να είναι υγιείς και να κάνουν πλάκα στους απεγνωσμένους.
Γιατί κάνω αυτή την μικρή περιγραφή αυτής της κατάστασης;Γιατί ένιωσα την ανάγκη μετά από μία συζήτηση με τον τωρινό μου φίλο και εργοδότη για την ιδέα της οικονομίας.
Αγαπητέ φίλε Γιάννη,σε συνθήκες μείωσης τζίρου,το πρώτο αμυντικό μέτρο είναι η μείωση των δαπανών,με την προϋπόθεση φυσικά,ότι η μείωση δεν θα έχει επιπτώσεις στις πωλήσεις.
Γιατί το λέω αυτό.Οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι σε αυτές τι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι πιο πολύτιμοι,είναι οι πωλητές,ακόμα περισσότερο ευαίσθητοι είναι αυτοί οι λίγοι που τείνουν προς εξαφάνιση,που είναι οι ηγέτες.Αυτοί λοιπόν που έχουν στο μυαλό τους όσο τίποτα άλλο να δημιουργήσουν τις συνθήκες,η εταιρεία που εργάζονται,η εταιρεία τους,να γίνει η πρώτη επιλογή των συνεργατών τους,αυτοί που φεύγουν 5 τα ξημερώματα Δευτέρας μακριά από την οικογένειά τους,πολλές φορές άρρωστοι,αυτοί που αφήνουν πολλές φορές ένα μέλος της οικογένειάς τους να μην είναι καλά,αλλά πρέπει μόνοι τους να προγραμματίσουν το μυαλό τους και την ψυχή τους να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους,αυτοί που μπαίνουν με θάρρος σε μία επιχείρηση χωρίς να νοιάζονται για τα προβλήματα που μπορεί να έχει αυτή,αυτοί που έχουν τα αρχίδια να επιλέξουν τον μικρό,αυτοί λοιπόν ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ να έχουν την παραμικρή νύξη για οικονομία.
Οι άνθρωποι συνήθως που συμβουλεύουν για μειώσεις το κάνουν ανέξοδα,χωρίς κόστος,πετάνε την μαλακία τους,κάποιες φορές πληρώνονται κιόλας γι αυτό(σύμβουλοι επιχειρήσεων),τις επιπτώσεις όμως της μαλακίας τις υφίσταται ο επιχειρηματίας.Το golden boy ή ο λογιστής που μπορεί να εκφράσει μία τέτοια γνώμη,είμαι σίγουρος ότι μόλις του ζητηθεί από τον εργοδότη του μείωση των αποδοχών του ή των παροχών του,θα τις δεχθεί με το χαμόγελο και θα υπερθεματίσει υπέρ της μείωσης.Ο τραπεζικός που τώρα δεν σου δίνει δανεικά και σου προτείνει μείωση του κόστους,είναι ο ίδιος μαλάκας που σε παρακαλούσε πριν την κρίση να σου δώσει δανεικά.Αν θες συμβουλή φίλε, από τραπεζικό ντε και καλά,συμβουλέψου από τον τον πρώην τραπεζικό και νυν πωλητή να σου πει τη δική του γνώμη.Αυτός τουλάχιστον είχε τα αρχίδια να παραιτηθεί από την τράπεζα και να σταματήσει να κάνει τον έξυπνο στους απεγνωσμένους...
να σώζεται ή τουλάχιστον να αναπνέει με αυτές τις μειώσεις.Μαζί με την αναδουλειά που φέρνει η κρίση,αλλά και οι ανταγωνιστές που ήρθαν μετά την κρίση που είχαν δικά τους κεφάλαια και δεν ήταν εκτεθειμένοι σε δανεισμό,μπορούσαν να πουλάνε με πολύ μικρότερο κέρδος,να είναι υγιείς και να κάνουν πλάκα στους απεγνωσμένους.
Γιατί κάνω αυτή την μικρή περιγραφή αυτής της κατάστασης;Γιατί ένιωσα την ανάγκη μετά από μία συζήτηση με τον τωρινό μου φίλο και εργοδότη για την ιδέα της οικονομίας.
Αγαπητέ φίλε Γιάννη,σε συνθήκες μείωσης τζίρου,το πρώτο αμυντικό μέτρο είναι η μείωση των δαπανών,με την προϋπόθεση φυσικά,ότι η μείωση δεν θα έχει επιπτώσεις στις πωλήσεις.
Γιατί το λέω αυτό.Οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι σε αυτές τι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι πιο πολύτιμοι,είναι οι πωλητές,ακόμα περισσότερο ευαίσθητοι είναι αυτοί οι λίγοι που τείνουν προς εξαφάνιση,που είναι οι ηγέτες.Αυτοί λοιπόν που έχουν στο μυαλό τους όσο τίποτα άλλο να δημιουργήσουν τις συνθήκες,η εταιρεία που εργάζονται,η εταιρεία τους,να γίνει η πρώτη επιλογή των συνεργατών τους,αυτοί που φεύγουν 5 τα ξημερώματα Δευτέρας μακριά από την οικογένειά τους,πολλές φορές άρρωστοι,αυτοί που αφήνουν πολλές φορές ένα μέλος της οικογένειάς τους να μην είναι καλά,αλλά πρέπει μόνοι τους να προγραμματίσουν το μυαλό τους και την ψυχή τους να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους,αυτοί που μπαίνουν με θάρρος σε μία επιχείρηση χωρίς να νοιάζονται για τα προβλήματα που μπορεί να έχει αυτή,αυτοί που έχουν τα αρχίδια να επιλέξουν τον μικρό,αυτοί λοιπόν ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ να έχουν την παραμικρή νύξη για οικονομία.
Οι άνθρωποι συνήθως που συμβουλεύουν για μειώσεις το κάνουν ανέξοδα,χωρίς κόστος,πετάνε την μαλακία τους,κάποιες φορές πληρώνονται κιόλας γι αυτό(σύμβουλοι επιχειρήσεων),τις επιπτώσεις όμως της μαλακίας τις υφίσταται ο επιχειρηματίας.Το golden boy ή ο λογιστής που μπορεί να εκφράσει μία τέτοια γνώμη,είμαι σίγουρος ότι μόλις του ζητηθεί από τον εργοδότη του μείωση των αποδοχών του ή των παροχών του,θα τις δεχθεί με το χαμόγελο και θα υπερθεματίσει υπέρ της μείωσης.Ο τραπεζικός που τώρα δεν σου δίνει δανεικά και σου προτείνει μείωση του κόστους,είναι ο ίδιος μαλάκας που σε παρακαλούσε πριν την κρίση να σου δώσει δανεικά.Αν θες συμβουλή φίλε, από τραπεζικό ντε και καλά,συμβουλέψου από τον τον πρώην τραπεζικό και νυν πωλητή να σου πει τη δική του γνώμη.Αυτός τουλάχιστον είχε τα αρχίδια να παραιτηθεί από την τράπεζα και να σταματήσει να κάνει τον έξυπνο στους απεγνωσμένους...
Αναρτήσεις
